នៅក្នុងនាទីប្រវត្តិសាស្រ្តរបស់យើង នៅសប្តាហ៍នេះ សេង ឌីណា សូមបន្តរៀបរាប់អំពីប្រវត្តិរបស់តេង ស៊ាវភីង ដោយលើកឡើង អំពីទំនាក់ទំនង ជាមួយនឹងម៉ៅសេទុង ដែលជាទំនាក់ទំនងពោរពេញទៅដោយការប្រែប្រួល ចាប់តាំងពីមនុស្សជំនិត រហូតក្លាយទៅជាគូសត្រូវនយោបាយ និងជាមុខសញ្ញានៃការបោសសម្អាតផ្ទៃក្នុង ក្នុងអំឡុងបដិវត្តន៍វប្បធម៌។
នៅក្នុងអំឡុងដើមទសវត្សរ៍ទី៣០ នៅពេលដែល តេង ស៊ាវភីង ធ្វើការនៅជាំងស៊ីជាមួយម៉ៅសេទុង បក្សកុម្មុយនិស្តចិនមានការពុះចែកជាចរន្តគំនិតធំៗពីរ គឺមួយក្រុម ភាគច្រើនជាមេដឹកនាំជំនាន់មុន ទាមទារឲ្យផ្តោតចលនាតស៊ូជាបណ្តាញសម្ងាត់នៅតាមទីក្រុងនិងទីប្រជុំជន ដើម្បីប្រជែងជាមួយនឹងរដ្ឋាភិបាល ចំណែកឯមួយក្រុមទៀត នាំមុខដោយម៉ៅសេទុង ទាមទារឲ្យងាកទៅផ្តោតអាទិភាពលើចលនាឧទ្ទាមទ័ពព្រៃនិងបណ្តាញកុម្មុយនិស្តនៅតាមទីជនបទ។
តេង ស៊ាវភីង ដែលបានមើលឃើញពីជោគជ័យនៅជាំងស៊ី បានបង្ហាញនូវការគាំទ្រយ៉ាងពេញទំហឹងដល់គំនិតរបស់ម៉ៅសេទុង។ ក៏ប៉ុន្តែ ការជ្រើសរើសយកខាងម៉ៅសេទុងនេះ មិនមែនមិនមានផលវិបាកនោះទេ។ តេង ស៊ាវភីង រួមជាមួយនឹងមន្រ្តីជំនិតរបស់ម៉ៅសេទុងពីរនាក់ផ្សេងទៀតត្រូវបានបក្សដកតំណែងទាំងអស់ ព្រមទាំងត្រូវបញ្ជូនឲ្យទៅធ្វើការលត់ដំខ្លួន។ តេង ស៊ាវភីង ត្រូវក្លាយជាជនរងគ្រោះ នៅក្នុងការប្រជែងគ្នា រវាងម៉ៅសេទុង និងមេដឹកនាំបក្សកុម្មុយនិស្តផ្សេងទៀត។
ក៏ប៉ុន្តែ ផលវិបាកដែលតេង ស៊ាវភីង ត្រូវទូលរែកក្នុងរយៈពេលខ្លី នឹងត្រូវផ្តល់ផលមកវិញ នៅក្នុងរយៈពេលវែងខាងមុខ ដោយសារតែតេង ស៊ាវភីង បានទទួលនូវការទុកចិត្ត និងក្លាយជាមនុស្សជំនិតរបស់ម៉ៅសេទុង។
ចាប់ពីឆ្នាំ១៩៣៥ ក្រោយពីទទួលបាននូវការជោគជ័យជាបន្តបន្ទាប់នៅលើសមរភូមិ យុទ្ធសាស្រ្តទ័ពព្រៃរបស់ម៉ៅសេទុងបានទទួលនូវការគាំទ្រកាន់តែច្រើន ហើយអំណាចរបស់ម៉ៅសេទុងនៅក្នុងជួរថ្នាក់ដឹកនាំបក្សកុម្មុយនិស្តក៏ត្រូវបានពង្រឹងកាន់តែខ្លាំងផងដែរ។ ចាប់តាំងពីពេលនោះហើយដែលតេង ស៊ាវភីង បានចាប់ផ្តើមទទួលតំណែងសំខាន់ៗឡើងវិញ។
នៅឆ្នាំ១៩៣៧ កងទ័ពជប៉ុនវាយលុកចូលកាន់កាប់រដ្ឋធានីណានជីង កងឧទ្ទាមកុម្មុយនិស្ត និងកងទ័ពជាតិនិយមគួមីនតាងក៏បានផ្អាកសង្រ្គាមនឹងគ្នា ដើម្បីប្រមូលកម្លាំងប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការឈ្លានពានរបស់ជប៉ុន។ នៅពេលនោះ តេង ស៊ាវភីង និងឥស្សរជនមួយរូបទៀត គឺលី ប៉ឆេង ត្រូវបានតែងតាំងឲ្យធ្វើជាមេដឹកនាំនៃកងពលលេខ១២៩ គឺតេង ស៊ាវភីង ជាមេបញ្ជាការនយោបាយ ហើយ លី ប៉ឆេង ជាមេបញ្ជាការប្រយុទ្ធ។ ក៏ប៉ុន្តែ ខុសពីកងពលផ្សេងទៀត ដែលមេបញ្ជាការប្រយុទ្ធមានអំណាចជាងមេបញ្ជាការនយោបាយ នៅក្នុងកងពលលេខ១២៩វិញ គឺតេង ស៊ាវភីង ដែលទទួលតំណែងជាលេខាទី១ ហើយមានអំណាចលើ លី ប៉ឆេង។
នៅក្នុងរយៈពេល១២ឆ្នាំ (១៩៣៧-១៩៤៩) កងពលលេខ១២៩ ក្រោមការដឹកនាំរបស់តេង ស៊ាវភីង និង លី ប៉ឆេង បានដើរតួនាទីយ៉ាងសំខាន់ និងបានសម្រេចនូវជោគជ័យយ៉ាងច្រើន នៅក្នុងការប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងកងទ័ពជប៉ុន និងក្រោយមកទៀត ប្រយុទ្ធតទល់នឹងកងកម្លាំងរបស់ចាង កាយចៀក រហូតទទួលបានជោគជ័យផ្តួលរំលំរដ្ឋាភិបាលសាធារណរដ្ឋរបស់គួមីនតាង បង្កើតជារបបសាធារណរដ្ឋប្រជាមានិតចិនឡើងនៅឆ្នាំ១៩៤៩។
គិតត្រឹមឆ្នាំ១៩៤៩ បើទោះបីជាបានទទួលជោគជ័យក្នុងការផ្តួលរំលំរដ្ឋាភិបាលរបស់ចាង កាយចៀកហើយក៏ដោយ បក្សកុម្មុយនិស្តចិននៅមិនទាន់បានបង្កើតរដ្ឋាភិបាលកណ្តាលមួយនៅឡើយដែរ ដោយប្រទេសចិនទាំងមូលត្រូវបានពុះចែកជាភូមិភាគចំនួន៦ដាច់ពីគ្នា។ តេង ស៊ាវភីង និង លី ប៉ឆេង ដែលសុទ្ធតែជាអ្នកមានស្រុកកំណើតនៅខេត្តស៊ីឈ័ន (ប៉ែកនិរតី) ត្រូវបានតែងតាំងឲ្យធ្វើជាមេដឹកនាំភូមិភាគនិរតី ហើយនៅក្នុងភូមិភាគនិរតីនេះ ក៏ដូចជាកាលពីនៅក្នុងកងពលលេខ១២៩ដែរ តេង ស៊ាវភីង ទទួលតំណែងជាលេខាទី១ ចំណែកឯ លី ប៉ឆេង គឺជាលេខាទី២។
នៅឆ្នាំ១៩៥២ នៅពេលដែលអំណាចរបស់លេខាភូមិភាគត្រូវបានផ្ទេរទៅដាក់ឲ្យស្ថិតក្រោមការគ្រប់គ្រងដោយផ្ទាល់នៃរដ្ឋាភិបាលកណ្តាលនៅប៉េកាំង តេង ស៊ាវភីង ត្រូវបានតែងតាំងជាឧបនាយករដ្ឋមន្រ្តី នៅក្នុងរដ្ឋាភិបាលដឹកនាំដោយ ជូ អេនឡាយ ដែលជារៀមច្បងធ្លាប់ធ្វើការជាមួយគ្នា ពេលរៀននៅក្នុងប្រទេសបារាំង។
តេង ស៊ាវភីង កាន់តំណែងត្រឹមឧបនាយករដ្ឋមន្រ្តីក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែ មានអំណាចពិសេស ដោយសារតែលោកទទួលបាននូវការទុកចិត្តយ៉ាងខ្លាំងពីសំណាក់ម៉ៅសេទុង។ លោកប្រធានម៉ៅ ដែលជាប្រធានាធិបតីផង និងជាប្រមុខដឹកនាំកំពូលនៃបក្សកុម្មុយនិស្តផង បានចេញបញ្ជាផ្ទៃក្នុងមួយ កំណត់ថា រាល់ឯកសារទាំងអស់ ដែលរដ្ឋាភិបាលត្រូវដាក់ជូនថ្នាក់ដឹកនាំបក្សពិនិត្យនិងសម្រេច ត្រូវឆ្លងកាត់ការត្រួតពិនិត្យពី តេង ស៊ាវភីងជាមុន ដែលធ្វើឲ្យ តេង ស៊ាវភីង ត្រូវមានតួនាទីជាអ្នកសម្របសម្រួលកិច្ចការសំខាន់ៗ រវាងបក្សនិងរដ្ឋ។
មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ នៅក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានឆ្នាំក្រោយមកទៀត តេង ស៊ាវភីង ត្រូវបានបក្សប្រគល់កិច្ចការកាន់តែសំខាន់ៗបន្ថែមទៀត គឺចាប់ពីឆ្នាំ១៩៥៣ ត្រូវទទួលបន្ទុកជារដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងសេដ្ឋកិច្ច និងនៅឆ្នាំ១៩៥៦ ទទួលបានការតែងតាំងជាអគ្គលេខាធិការបក្ស និងជាសមាជិកនៃគណៈអចិន្រ្តៃយ៍បក្ស ពោលគឺត្រូវស្ថិតក្នុងចំណោមមនុស្ស ៦នាក់ ដែលមានអំណាចខ្លាំងបំផុតនៅចិន បន្ទាប់ពីម៉ៅសេទុង, លៀវ ស្ហាវឈី, ជូ អេនឡាយ, ជូ តឺ និង ឈិន យុន។
ក្នុងឋានៈជារដ្ឋមន្រ្តីក្រសួងសេដ្ឋកិច្ច និងជាអគ្គលេខាធិការបក្ស តេង ស៊ាវភីង គឺជាអ្នកទទួលបន្ទុកអនុវត្តផែនការ ៥ឆ្នាំ ដែលដាក់ចេញដោយបក្សកុម្មុយនិស្ត ក្នុងនោះរួមទាំងនយោបាយសេដ្ឋកិច្ចតាមបែបសមូហភាពផងដែរ។
តេង ស៊ាវភីង ចាប់តាំងពីពេលរៀននៅម៉ូស្គូ មិនមែនជាអ្នកចូលចិត្តនយោបាយសេដ្ឋកិច្ចសមូហភាពនោះទេ។ ផ្ទុយទៅវិញ លោកយល់ថា នយោបាយសេដ្ឋកិច្ចដែលបើកចំហដល់វិនិយោគឯកជន តាមបែបមូលធននិយម ទើបអាចជំរុញកំណើនសេដ្ឋកិច្ចបានលឿនជាង។
ក៏ប៉ុន្តែ បើទោះបីជាយ៉ាងនេះក៏ដោយ លោកបានអនុវត្តយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួននូវនយោបាយសេដ្ឋកិច្ចសមូហភាពដាក់ចេញដោយម៉ៅសេទុង។ ទោះបីជាក្រោយមកទៀត នៅពេលដែលម៉ៅសេទុងដាក់ចេញនយោបាយដែលគេហៅថា “មហាលោតផ្លោះ” ហើយដែលជាកំហុសឆ្គងដ៏ធំ បង្កនូវគ្រោះមហន្តរាយដ៏មហិមាដល់សេដ្ឋកិច្ចនិងប្រជាសាស្រ្តចិនក៏ដោយ ក៏តេង ស៊ាវភីង នៅតែបន្តអនុវត្តតាមយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួននូវនយោបាយរបស់ម៉ៅសេទុងដែរ។
នៅពេលក្រោយមកទៀត តេង ស៊ាវភីង បានបង្ហើបប្រាប់កូនស្រីរបស់លោក អំពីវប្បដិសារី ដែលមិនបានខិតខំប្រឹងប្រែងគ្រប់គ្រាន់ ក្នុងការជួយតម្រែតម្រង់ផ្លូវ បញ្ចៀសកុំឲ្យម៉ៅសេទុងដាក់ចេញនូវនយោបាយខុសឆ្គងអស់ទាំងនេះ។
តាមការពិត នេះក៏ដោយសារតែតេង ស៊ាវភីង គឺជាមនុស្សដែលតែងតែប្រកាន់យ៉ាងខ្ជាប់នូវគោលការណ៍ស្មោះត្រង់ចំពោះមេកើយ គោរពវិន័យ និងឋានានុក្រម (ថ្នាក់ក្រោមត្រូវតែស្តាប់បង្គាប់ថ្នាក់លើ)។ រីឯម៉ៅសេទុងវិញ ក៏ជាអ្នកដែលមិនសូវចេះទទួលការរិះគន់ ហើយមិនចេះអត់ឱនឲ្យអ្នកណាដែលមានគំនិតផ្ទុយពីខ្លួន។ បន្ថែមពីលើនេះទៅទៀត តេង ស៊ាវភីង ក៏ដូចជាមនុស្សជាច្រើនផ្សេងទៀតនៅពេលនោះ សុទ្ធតែបានឃើញពីទេពកោសល្យក្នុងការដឹកនាំ យុទ្ធសាស្រ្តយោធា និងភាពឆ្លាតវ័យខាងនយោបាយ ព្រមទាំងស្នាដៃដ៏ធំធេងជាច្រើនផ្សេងទៀត ដែលម៉ៅសេទុងសម្រេចបាន ចាប់តាំងពីសម័យសង្រ្គាមស៊ីវិល រហូតបានទទួលជោគជ័យឡើងកាន់អំណាច។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជាពួកគេបានដាក់ការទុកចិត្តខ្លាំង រហូតមើលរំលងកំហុសឆ្គងរបស់ម៉ៅសេទុង៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ