«ប្រវត្តិសាស្ត្រសម្រាប់អ្នកឈ្នះ» គួរត្រូវបញ្ចប់!
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:១២
ថ្ងៃអាទិត្យស្អែកនេះ គឺជាខួបគម្រប់២០ឆ្នាំនៃកិច្ចព្រមព្រៀងសន្តិភាពទីក្រុងប៉ារីស (២៣តុលា១៩៩១ -២៣តុលា២០១១)។ គណបក្សសម រង្ស៊ីដែលជាបក្សប្រឆាំងនៅកម្ពុជាបានប្រកាសថានឹងរៀបចំពិធីរម្លឹកខួបថ្ងៃ២៣តុលាដែលគណបក្សនេះចាត់ទុកជាថ្ងៃបើកទំព័រប្រវត្តិសាស្ត្រថ្មីរបស់ប្រទេសកម្ពុជា។ ប៉ុន្តែ គណបក្សកាន់អំណាចវិញចាត់ទុកថ្ងៃ២៣តុលាថាគ្រាន់តែជាកូនរបស់ថ្ងៃ៧មករា១៩៧៩តែប៉ុណ្ណោះ។ នេះសបញ្ជាក់ឲ្យឃើញថានៅកម្ពុជា ប្រវត្តិសាស្ត្រកើតចេញពីការកំណត់របស់អ្នកនយោបាយតែប៉ុណ្ណោះ ឬនិយាយតាមបែបផ្សេង គឺជាប្រវត្តិសាស្ត្រសម្រាប់អ្នកឈ្នះ។
តើអ្វីទៅជាប្រវត្តិសាស្ត្រពិតរបស់ប្រទេសកម្ពុជា? សំណួរនេះប្រហែលជាគេពិបាកនឹងរកចម្លើយណាស់។ គ្រាន់តែមួយជំនាន់មនុស្សចុងក្រោយនេះ ម្នាក់ៗបានអានសៀវភៅប្រវត្តិសាស្ត្រ មិនដឹងជាប៉ុន្មានក្បាលទៅហើយទេ ពោលគឺរបបដឹកនាំមួយមានប្រវត្តិសាស្ត្រមួយ តែបកស្រាយខុសគ្នាស្រឡះសម្រាប់ព្រឹត្តិការណ៍តែមួយ។ និយាយឲ្យចំ ការសរសេរប្រវត្តិសាស្ត្រ គឺយោងទៅតាមទស្សនៈរបស់អ្នកនយោបាយទាំងស្រុង។
អ្វីដែលគេអាចរៀនសូត្របានពីប្រវត្តិសាស្ត្រទាំងនោះគឺ អ្នកឈ្នះជា«វីរបុរស» ចំណែកឯអ្នកចាញ់គឺជា«ជនក្បត់ជាតិ»។ ទស្សនៈនេះបានបង្កើតឲ្យមានវប្បធម៌សងសឹកគ្នាពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយមិនចេះចប់។ គំនុំសងសឹកគ្នានេះហើយដែលបណ្តាលឲ្យពួកខ្មែរក្រហមសម្លាប់ផ្តាច់ពូជអ្នកណាដែលគេចោទថាក្បត់ ឬជាខ្មាំង ដែលទីបំផុត ជីវិតពលរដ្ឋខ្មែរស្លូតត្រង់រាប់លាននាក់ត្រូវបានសម្លាប់ក្រោមពាក្យចោទប្រកាន់ និងការសង្ស័យថាជា«ជនក្បត់»។
បើទោះបីជាប្រវត្តិសាស្ត្របានបង្ហាញយ៉ាងច្បាស់ដូច្នេះក៏ដោយ ហើយបើទោះបីជាអតីតមេដឹកនាំខ្មែរក្រហមកំពុងតែប្រឈមមុខនឹងការកាត់ទោសនៅជ្រងោៗចំពោះមុខក៏ដោយ ក៏ទស្សនៈនយោបាយសងសឹកនៅតែមិនទាន់ទៅណាឆ្ងាយពីឆាកនយោបាយប្រទេសកម្ពុជានៅឡើយដែរ។ ដោយគ្រាន់តែពិនិត្យមើលជម្លោះនយោបាយដែលកំពុងកើតមានរវាងគូប្រជែងនយោបាយសព្វថ្ងៃ គេក៏នឹងឃើញយ៉ាងងាយអំពីកម្រិតនៃគំនុំសងសឹកគ្នាដែលនៅតែមានសភាពធ្ងន់ធ្ងរគួរឲ្យព្រួយបារម្ភ។ ការខ្វែងទស្សនៈគ្នាជុំវិញអត្ថន័យថ្ងៃ៧មករា និងថ្ងៃ២៣តុលាក៏ជាឧទាហរណ៍មួយទៀតដែលបញ្ជាក់បានថា ប្រវត្តិសាស្ត្រនៅតែស្ថិតនៅលើបបូរមាត់របស់អ្នកនយោបាយតែដដែល ពោលគឺប្រវត្តិសាស្ត្រថ្មីនឹងត្រូវសរសេរឡើងសម្រាប់អ្នកឡើងកាន់អំណាចថ្មី។
ជាការពិតណាស់ នៅក្នុងបណ្តាប្រទេសជឿនលឿនក្នុងលោក អ្នកដឹកនាំដែលឡើងកាន់អំណាចថ្មី និងអ្នកដែលចេញពីអំណាចទៅ ថ្វីដ្បិតតែជាគូប្រជែងនយោបាយដ៏ជូរចត់ជាមួយគ្នាក៏ដោយ ក៏ពួកគេផ្ទេរអំណាចដោយសន្តិវិធី និងដោយចាប់ដៃគ្នារលាក់។ ទោះបីជាត្រូវចុះចេញពីអំណាច ក៏អតីតប្រមុខរដ្ឋឬប្រមុខរដ្ឋាភិបាលទាំងនោះនៅតែមានកិត្តិយសក្នុងនាមជាអតីតអ្នកដឹកនាំមួយរូបរបស់ប្រទេស។ រីឯអ្នកដឹកនាំថ្មីត្រូវបន្តធ្វើអ្វីដែលអ្នកចាស់បានធ្វើរួចហើយ និងកែតម្រូវកន្លែងណាដែលខ្លួនគិតថាអ្នកដឹកនាំមុនអនុវត្តមិនត្រឹមត្រូវ តែអ្វីដែលសំខាន់គឺ អ្នកដឹកនាំថ្មី និងអ្នកដឹកនាំមុន អាចរស់នៅជាមួយគ្នាបាន និងរស់ក្នុងកិត្តិយស សេចក្តីថ្លៃថ្នូរនិងមោទនភាពជាតិ។
ប៉ុន្តែ បច្ចុប្បន្ននេះ គំរូមិនល្អមួយចំនួនកំពុងបង្ហាញឡើងនៅក្នុងឆាកនយោបាយអន្តរជាតិ។ ជាក់ស្តែង ក្រុមអ្នកប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងរបបដឹកនាំផ្តាច់ការរបស់កាដាហ្វីនៅប្រទេសលីប៊ីដែលគាំទ្រដោយអង្គការ OTAN បាននាំគ្នាទះដៃអបអរសាទរនៅពេលដែលពួកគេបានសម្លាប់កាដាហ្វីដូចសត្វធាតុ។ ចំណែកឯមហាអំណាចធំៗដែលជាបិតាប្រជាធិបតេយ្យទាំងឡាយក៏នាំគ្នាគាំទ្រ និងសម្តែងការសប្បាយចិត្តនៅចំពោះមុខរូបភាពដ៏អាណោចអាធ័មនៃការកាប់សម្លាប់អ្នកចាញ់ដែលអស់លទ្ធភាពតដៃ ដោយមិនបានអើពើដល់ការគោរពសិទ្ធិមនុស្ស ឬគោរពច្បាប់ទម្លាប់អ្វីឡើយ។ តើនេះមិនមែនជា«យុត្តិធម៌សម្រាប់អ្នកឈ្នះ» ដែលពោរពេញដោយគំនុំសងសឹកដ៏អាក្រក់ទេឬ? ត្រង់ចំណុចនេះ បណ្តាប្រទេសទាំងនោះ ប្រហែលជាត្រូវយកគំរូតាមកម្ពុជាវិញទើបត្រូវ ពីព្រោះថា កម្ពុជាកំពុងកាត់ទោសអតីតមេដឹកនាំផ្តាច់ការ ប្រល័យពូជសាសន៍ខ្មែរក្រហម (ដែលឃោរឃៅជាងកាដាហ្វីទៅទៀត) ទៅតាមច្បាប់ជាតិ និងអន្តរជាតិ។
យ៉ាងណាក៏ដោយចុះ គំនុំសងសឹកតាមយុទ្ធសាស្ត្រ «ទឹកឡើងត្រីស៊ីស្រមោច ទឹកហោចស្រមោចស៊ីត្រី» គួរតែត្រូវលុបបំបាត់ចេញពីឆាកនយោបាយកម្ពុជាជាចាំបាច់ ដើម្បីស្វែងរកភាពសុខដុមរមនាជូនប្រទេស និងប្រជាជាតិខ្មែរ ជាពិសេសដើម្បីឲ្យកម្ពុជាមានប្រវត្តិសាស្ត្រពិតមួយសម្រាប់ឲ្យកូនចៅជំនាន់ក្រោយយកទៅរៀនសូត្រ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ