តើអ្វីខ្លះជាចំណុចចម្រូងចម្រាសនៅក្នុងការចរចាលើសន្ធិសញ្ញាប្លាស្ទិក?
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:២១
ចាប់តាំងពីថ្ងៃចន្ទ ២៩ឧសភា ដើមសប្តាហ៍នេះមក តំណាងរដ្ឋាភិបាល ក៏ដូចជាវិស័យឯកជន មកពី ១៧៥ប្រទេស កំពុងចរចាគ្នា នៅក្នុងទីក្រុងប៉ារីស ទៅលើសន្ធិសញ្ញាអន្តរជាតិប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងការបំពុលបរិស្ថានដោយប្លាស្ទិក។ ថ្វីដ្បិតតែប្រទេសភាគច្រើនទូទៅ សុទ្ធតែទទួលស្គាល់ អំពីគ្រោះថ្នាក់បង្កឡើងដោយសំណល់ប្លាស្ទិក ក៏ប៉ុន្តែ គេនៅតែមានគំនិតខ្វែងគ្នាខ្លាំងនៅឡើយ ជុំវិញវិធានការដែលត្រូវដាក់ចេញ ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាប្លាស្ទិកនេះ។ តើការខ្វែងគំនិតគ្នានេះ កើតឡើងជុំវិញចំណុចចម្បងអ្វីខ្លះ?
ការចរចាលើសន្ធិសញ្ញាប្លាស្ទិក ដែលប្រព្រឹត្តទៅ នៅក្នុងទីក្រុងប៉ារីស នៅក្នុងសប្តាហ៍នេះ គឺជាការចរចាជុំទីពីរ បន្ទាប់ពីការចរចាជុំទីមួយ កាលពីខែធ្នូកន្លងទៅ ហើយនៅក្នុងការចរចាទាំងពីរជុំនេះ ស្ទើរតែគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែទទួលស្គាល់ថា ប្លាស្ទិកគឺជាបញ្ហា។
ការផលិតប្លាស្ទិកចេះតែបន្តកើនឡើងក្នុងអត្រាមួយលឿនខ្លាំង ដោយកើនឡើងមួយជាពីរ នៅក្នុងរយៈពេល២០ឆ្នាំកន្លងទៅ ហើយគេរំពឹងថា វានឹងអាចកើនឡើងរហូតដល់ទៅមួយជាបី នៅក្នុងរយៈពេល ៤០ឆ្នាំខាងមុខ។ នៅក្នុងចំណោមផលិតផលប្លាស្ទិកដែលគេផលិតមកនេះ មានរហូតដល់ទៅប្រមាណជា ២ភាគ៣ ជាប្រភេទប្លាស្ទិកប្រើតែម្តង ឬពីរបីដងបោះចោល ហើយក្នុងចំណោមប្លាស្ទិកដែលប្រើរួចនេះទៀតសោត មានមិនដល់ ១០%ផង ដែលត្រូវបានគេយកទៅច្នៃឡើងវិញ។
ជាលទ្ធផល ប្លាស្ទិកត្រូវក្លាយសំណល់បំពុលបរិស្ថាន ដោយលម្អងប្លាស្ទិកត្រូវបានគេរកឃើញនៅគ្រប់ទីកន្លែងនៅក្នុងធម្មជាតិ រាប់ចាប់តាំងពីក្នុងទឹកសមុទ្រ នៅក្នុងទឹកកកនៅតំបន់ប៉ូល នៅក្នុងត្រី និងសត្វសមុទ្រ ហើយរហូតចូលមកដល់ក្នុងខ្លួនមនុស្សយើង ដែលបង្កជាហានិភ័យទៅដល់សុខភាពរបស់មនុស្សយើង។
បន្ថែមពីលើនេះទៅទៀត ប្លាស្ទិកក៏ជាប្រភពចម្បងមួយដែរ នៃការឡើងកម្តៅផែនដី ដោយតួលេខរបស់អង្គការសហប្រតិបត្តិការនិងអភិវឌ្ឍសេដ្ឋកិច្ច (OCDE) ដែលប្រមូលផ្តុំទៅដោយប្រទេសមានសេដ្ឋកិច្ចជឿនលឿនបង្ហាញថា នៅក្នុងឆ្នាំ២០១៩កន្លងទៅ ប្លាស្ទិកមានចំណែករហូតដល់ទៅ ៣,៤% នៅក្នុងការបញ្ចេញឧស្ម័ន ដែលនាំឲ្យភពផែនដីឡើងកម្តៅ។
ទាំងនេះ គឺជាបញ្ហាចោទ ដែលស្ទើរគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែទទួលស្គាល់ ក៏ប៉ុន្តែ និយាយពីដំណោះស្រាយវិញ គេសង្កេតឃើញមានការខ្វែងគំនិតគ្នា រវាងប្រទេសពីរក្រុម។
មួយក្រុម ដែលមានជាអាទិ៍ ប្រទេសក្នុងបក្សសម្ព័ន្ធ ដែលគេហៅជាភាសាអង់គ្លេសថា High Ambition Coalition នាំមុខដោយរវ៉ាន់ដា និងន័រវែស និងចូលរួមដោយសហភាពអឺរ៉ុប កាណាដា ជប៉ុន និងប្រទេសផ្សេងទៀត គិតជាសរុបប្រមាណជា ៥០ប្រទេស ទាមទារឲ្យបង្កើតសន្ធិសញ្ញាអន្តរជាតិមួយ ដែលផ្តោតអាទិភាពចម្បងទៅលើការកាត់បន្ថយការផលិត និងការប្រើប្រាស់ប្លាស្ទិក ពោលគឺ កាត់បន្ថយប្រភពដើមនៃសំណល់ប្លាស្ទិក។
ចំណែកមួយក្រុមទៀត ជំទាស់នឹងការដាក់កម្រិតលើការផលិតប្លាស្ទិក ហើយទាមទារឲ្យផ្តោតអាទិភាពទៅលើការពង្រឹងប្រសិទ្ធភាពនៃការចាត់ចែងសំណល់ប្លាស្ទិក និងការបង្កើនការច្នៃសំណល់ប្លាស្ទិកទៅវិញ។ ប្រទេសនៅក្នុងក្រុមទីពីរនេះ គឺរួមមានជាអាទិ៍ សហរដ្ឋអាមេរិក ចិន អារ៉ាប៊ីសាអ៊ូឌីត និងបណ្តាប្រទេសក្នុងអង្គការ OPEC។
យើងអាចសង្កេតឃើញថា នៅក្នុងចំណោមប្រទេសទាំងប៉ុន្មានខាងលើនេះ ដែលជំទាស់មិនចង់ឲ្យដាក់កាតព្វកិច្ចកាត់បន្ថយការផលិតប្លាស្ទិក គឺសុទ្ធសឹងជាប្រទេសដែលមានផលប្រយោជន៍ច្រើន នៅក្នុងវិស័យផលិតបា្លស្ទិក ក្នុងនោះ ចិនជាប្រទេសផលិតប្លាស្ទិកច្រើនជាងគេលើពិភពលោក អាមេរិកជាប្រទេសផលិតប្លាស្ទិកច្រើនជាងគេលំដាប់ទីពីរបន្ទាប់ពីចិន និងជាប្រទេសប្រើប្លាស្ទិកច្រើនជាងគេ ចំណែកអារ៉ាប៊ីសាអ៊ូឌីត និងអង្គការ OPEC គឺជាប្រទេសផលិត និងនាំចេញប្រេងច្រើនជាងគេនៅលើពិភពលោក។
គួរបញ្ជាក់ថា ប្រេង គឺជាវត្ថុធាតុដើមដ៏ចម្បង នៅក្នុងការផលិតប្លាស្ទិក។ ហេតុដូច្នេះហើយបានជា នៅក្នុងរបាយការណ៍ចេញផ្សាយ កាលពីថ្ងៃទី១៦ឧសភាកន្លងទៅនេះ កម្មវិធីបរិស្ថានសហប្រជាជាតិបានជំរុញឲ្យបញ្ឈប់នូវរាល់ការឧបត្ថម្ភរបស់រដ្ឋចំពោះវិស័យថាមពលផូស៊ីល រួមមានទាំងវិស័យប្រេងនេះផងដែរ ពីព្រោះថា ការឧបត្ថម្ភរបស់រដ្ឋ នៅក្នុងវិស័យនេះ វាធ្វើឲ្យថាមពលផូស៊ីលមានតម្លៃទាប ហើយនៅពេលដែលតម្លៃថាមពលផូស៊ីលទាប វាមិនត្រឹមតែជាកត្តាជំរុញការបញ្ចេញឧស្ម័នផ្ទះកញ្ចក់ ដែលនាំឲ្យផែនដីឡើងកម្តៅតែប៉ុណ្ណោះទេ ក៏ប៉ុន្តែ វាក៏ជាកត្តាចម្បងមួយផងដែរ ជំរុញការផលិតប្លាស្ទិកថ្មីៗ ដោយសារតែវាមានថ្លៃដើមទាប៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ