តាមរយៈ សារព័ត៌មានដ៏ល្បីល្បាញមួយ របស់ចក្រភពអង់គ្លេស The Reuters ដែលបានចេញផ្សាយ តាំងពីឆ្នាំ២០១០ បង្ហាញថា “ពហុវប្បធម៌នៅអាល្លឺម៉ង់បានបរាជ័យ”។ ទោះជាយ៉ាង ប្រធានបទនេះ ត្រូវបានគេលើកយកមកពិភាក្សាឡើងវិញ សម្រាប់ពេលបច្ចុប្បន្ន ហើយ ភាពបរាជ័យនៃនយោបាយពហុវប្បធម៌នេះ មិនមែនកើតមានឡើងត្រឹមតែនៅអាល្លឺម៉ង់នោះទេ ប៉ុន្តែគឺនៅអឺរ៉ុបទាំងមូលតែម្ដង។ តើហេតុអ្វី?
យោងតាម របាយការណ៍ចំណាកស្រុកអន្តរជាតិឆ្នាំ២០១៧ ដោយអង្គការសហប្រជាជាតិ បង្ហាញថា អំឡុងរយៈពេល១៧ឆ្នាំចុងក្រោយ ពោលគឺចាប់តាំងពីឆ្នាំ២០០០ រហូតដល់ឆ្នាំ២០១៧ ចំនួនពលរដ្ឋចំណាកស្រុក ដែលបានធ្វើដំណើរពីជុំវិញពិភពលោក ទៅរស់នៅ និងធ្វើការ នៅទ្វីបអឺរ៉ុប បានកើនឡើងពីជាង ៥៦លាននាក់ ទៅដល់ជិត ៧៨លាននាក់។
តួលេខនេះមានន័យថា ពលរដ្ឋចំណាកស្រុកទាំងនោះ តំណាងឱ្យប្រមាណជាង ៧,៧ភាគរយនៅឆ្នាំ២០០០ ហើយចំនួនបានកើនឡើងរហូតដល់ជិតប្រមាណ ១០,៥ភាគរយ នៅឆ្នាំ២០១៧។
នៅបណ្តាប្រទេសអឺរ៉ុបធំៗ អត្រាពលរដ្ឋចំណាកស្រុកធៀបនឹងប្រជាជនសរុប នៅឆ្នាំ២០១៧ បានកើនឡើងរហូតដល់ប្រមាណ ១៤,៨ភាគរយ នៅអាល្លឺម៉ង់ ១៣,៤ភាគរយ នៅចក្រភពអង់គ្លេស ១២,២ភាគរយ នៅបារាំង និងប្រហែល ១០ភាគរយ នៅអ៊ីតាលី។
ជារៀងរាល់ឆ្នាំ ដោយសារតែត្រូវប្រឈមនឹងបញ្ហាប្រជាសាស្ត្រ ព្រោះថា ប្រទេសអឺរ៉ុបភាគច្រើន មានការកើនឡើងចំនួនមនុស្សចាស់កាន់តែច្រើន ស្របនឹងអត្រាកំណើនធ្លាក់ចុះ។ បណ្តាប្រទេសអឺរ៉ុបទាំងនោះ តែងតែព្យាយាម អនុញ្ញាតឱ្យមានលំហូរនៃពលរដ្ឋចំណាកស្រុកពីបរទេស ចូលមករស់នៅ និងធ្វើការក្នុងប្រទេសខ្លួន តាមរយៈការអនុវត្តគោលនយោបាយមួយ ដែលត្រូវអ្នកប្រវត្តិសាស្ត្រឱ្យឈ្មោះថា “សង្គមពហុវប្បធម៌”។
ធ្វើដូច្នេះ បណ្តាប្រទេសអឺរ៉ុបទាំងនោះ អាចដោះស្រាយបញ្ហាកង្វះកម្លាំងពលកម្មក្នុងស្រុក។ មូលហេតុនេះហើយ បានជារឿយៗ គេតែងតែមើលឃើញថា រដ្ឋាភិបាលអឺរ៉ុបនៅតែបន្តអនុញ្ញាតឱ្យមានលំហូរពលរដ្ឋចំណាកស្រុកថ្មីៗ នៅពេលដែលពួកគេអាចធ្វើវាបាន។
ក៏ប៉ុន្តែ ស្របពេលជាមួយគ្នា រដ្ឋាភិបាលអឺរ៉ុបក៏ត្រូវបញ្ឈប់លំហូរនេះផងដែរ នៅពេលការបោះឆ្នោតខិតជិតមកដល់ ព្រោះថា បក្សស្ដាំនិយម តែងតែព្យាយាមកេងចំណេញនយោបាយ លើគូប្រជែងរបស់ខ្លួន ដោយការបញ្ឆេះកំហឹងលើបញ្ហាពលរដ្ឋចំណាកស្រុក ដោយបង្ហាញថា ជនបរទេសមានចំនួនច្រើនជ្រុលក្នុងមាតុភូមិរបស់ខ្លួន។
នៅក្នុងភាសាបច្ចេកទេស គេហៅស្ថានភាពនេះថា “A catch-22” ពោលគឺគេចង់សំដៅដល់ស្ថានភាព ដែលរដ្ឋាភិបាលនៃប្រទេសមួយ ត្រូវប្រឈមទៅនឹងបញ្ហាពីនយោបាយដែលពួកគេចាំបាច់ត្រូវអនុវត្ត ប៉ុន្តែនៅទីបំផុត ពួកគេនៅតែត្រូវធ្វើវា។
នៅអំឡុងដើមឆ្នាំ២០១០ អ្នកដឹកនាំកំពូលរបស់អឺរ៉ុបភាគច្រើន រួមមានតាំងពីជំនាន់ លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ដេវីត កាមេរ៉ូន (David Cameron) លោកប្រធានាធិបតី នីកូឡាស់ សាកូស៊ី (Nicolas Sarkozy) និងអ្នកស្រីអធិការបតី អែនជេឡា ម៉ាខេល (Angela Merkel) បានប្រកាសរៀងៗខ្លួនថា “ពហុវប្បធម៌បានបរាជ័យ” ក្នុងប្រទេសរបស់ពួកគេ។
ទោះជាយ៉ាងណា បញ្ហាខាងលើនេះ នៅតែបន្តជាបច្ចុប្បន្នភាព សម្រាប់សង្គមអឺរ៉ុបបច្ចុប្បន្ន។
យោងតាមអ្នកជំនាញ និយាយបែបម៉្យាងទៀត ពលរដ្ឋក្រុមដើមកំណើតតួកគី ដែលកំពុងរស់នៅក្នុងប្រទេសអាល្លឺម៉ង់ មិនបានក្លាយខ្លួនជាពលរដ្ឋអាល្លឺម៉ង់ ហើយពលរដ្ឋអាល់ហ្សេរី និងទុយនីស៊ី ក្នុងប្រទេសបារាំង ក៏មិនបានក្លាយជាពលរដ្ឋបារាំងផងដែរ។
ពីមួយពេលទៅមួយពេល អឺរ៉ុបមើលឃើញថា ពលរដ្ឋចំណាកស្រុកទាំងនេះ កាន់តែពិបាកក្នុងការសម្របខ្លួនក្នុងសង្គមអឺរ៉ុប។ ពូជសាសន៍ជាឫសគល់នៃបរាជ័យក្នុងការរួមបញ្ចូលគ្នានេះ ខណៈពេលដែលបញ្ហាសាសនា វប្បធម៌ និងភាសា ក៏ជាកត្តារួមចំណែកសំខាន់ផងដែរ។
សរុបជារួម សម្រាប់ពេលបច្ចុប្បន្ន ចលនានយោបាយបក្សស្ដាំនិយម (rightwing parties) និង ចលនានយោបាយប្រជានិយម (populism) បាននិងកំពុងបង្កើនសំឡេងគាំទ្ររបស់ខ្លួន ហើយនេះវាជាហេតុផលយ៉ាងចម្បង ក្នុងការរុញច្រានឱ្យប្រធានបទ “បរាជ័យនៃពហុវប្បធម៌នៅអឺរ៉ុប” ត្រូវគេលើកយកមកពិភាក្សាកាន់តែច្រើន៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ