លើកស្ទួយវិស័យអប់រំត្រូវផ្តើមពីការបំបាត់ពុករលួយនិងលើកស្ទួយជីវភាពគ្រូ
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:៥៨
វិស័យអប់រំត្រូវបានចាត់ទុកជាវិស័យអាទិភាពមួយដើម្បីជំរុញការអភិវឌ្ឍពីព្រោះវាជាថ្នាលបណ្តុះធនធានមនុស្សសម្រាប់កសាងប្រទេសទៅថ្ងៃអនាគត។ ជាពិសេសនៅក្នុងយុគសម័យបច្ចុប្បន្នដែលការអភិវឌ្ឍប្រទេសត្រូវផ្អែកលើចំណេះដឹង។ ក្នុងអាណត្តិរបស់លោក ហង់ជួន ណារ៉ុន ក្រសួងអប់រំកំពុងប្រកាសសង្គ្រាមប្រឆាំងជាមួយអំពើពុករលួយនៅពេលប្រឡងដែលជាជំងឺដ៏ចំណាស់មួយក្នុងវិស័យអប់រំកម្ពុជា។ នេះជាចំណុចចាប់ផ្តើមដ៏ល្អមួយគួរឲ្យសាទរ ប៉ុន្តែ ដើម្បីពង្រឹងគុណភាពអប់រំគេក៏ប្រាកដជាមិនអាចមើលរំលងជីវភាពគ្រូបង្រៀនបានដែរ។
ការសូកប៉ាន់ ការបែកធ្លាយវិញ្ញាសា ការលួចចម្លង សុទ្ធសឹងជាភាពអនាធិបតេយ្យដែលតែងកើតឡើងរាល់ពេលប្រឡងម្តងៗ។ ភាពអនាធិបតេយ្យទាំងនេះបានធ្វើឲ្យវិស័យអប់រំកម្ពុជាអាប់ឱនជាយូរណាស់មកហើយ។ ប៉ុន្តែ គ្មានអ្នកណាទាន់អាចកែប្រែស្ថានការណ៍បាននៅឡើយទេ។ បច្ចុប្បន្ន ក្រសួងអប់រំក្រោមអាណត្តិរបស់លោករដ្ឋមន្ត្រីថ្មី ហង់ជួន ណារ៉ុន កំពុងវាយគងទូងស្គរដើម្បីប្រយុទ្ធប្រឆាំងនឹងអំពើពុករលួយដ៏ចំណាស់នេះ។
ការបំបាត់អំពើពុករលួយជារឿងសំខាន់មួយ ប៉ុន្តែ និយាយពីកំណែទម្រង់វិស័យអប់រំកម្ពុជា គេប្រាកដជាមិនអាចមើលរំលងជីវភាពគ្រូបង្រៀនបានឡើយ។ គ្រូគឺជាគម្រូ ជាអ្នកមានគុណ ជាឳពុកម្តាយទី២ និងជាមនុស្សជាទីគោរពនៃអ្នកផងទាំងពួង។ គុណសម្បត្តិដ៏លើសលប់របស់គ្រូត្រូវបានជាជនជាតិខ្មែរឲ្យតម្លៃយ៉ាងខ្លាំង។ តម្លៃនិងគុណបំណាច់របស់គ្រូនៅតែដិតដាមជាប់ក្នុងផ្នត់គំនិតរបស់ខ្មែរពីជំនាន់មួយទៅជំនាន់មួយ។ អ៊ីចឹងហើយបានជាខ្មែរយើងតែងហៅមនុស្សដែលខ្លួនគិតថាជាអ្នកចេះដឹងថា«លោកគ្រូ» បើទោះបីជាអ្នកនោះមិនប្រកបរបរជាគ្រូបង្រៀនក៏ដោយ។ ពាក្យថា«លោកគ្រូ»គឺជាតំណាងនៃការគោរពនិងផ្តល់តម្លៃដល់មនុស្សក្នុងសង្គម។
ប៉ុន្តែ បច្ចុប្បន្ន គុណតម្លៃរបស់គ្រូបង្រៀនបាននិងកំពុងទទួលរងការប៉ះពាល់អវិជ្ជមានដោយសារតែជីវភាពខ្សត់ខ្សោយរបស់ពួកគេ។ មុខរបរគ្រូបង្រៀនដែលធ្លាប់តែជាជម្រើសទី១និងជាទីកោតស្ញប់ស្ញែងរបស់មនុស្សទូទៅបានក្លាយជាជម្រើសបន្ទាប់បន្សំឬជាជម្រើសចុងក្រោយបំផុតសម្រាប់អ្នកស្វែងរកការងារធ្វើ។
ចំណោទដ៏សំខាន់មួយគឺបញ្ហាជីវភាព។ សូម្បីតែកូនសិស្សមួយចំនួនក៏មិនសូវគោរពគ្រូនិងមិនសូវស្តាប់បង្គាប់គ្រូទៀតដែរ។ ពិតណាស់ថាការស្រុតចុះសីលធម៌សង្គមជារឿងសំខាន់មួយ ប៉ុន្តែ ជីវភាពខ្សត់ខ្សោយរបស់គ្រូគឺជាចំណែកដែលធ្វើឲ្យពួកគេបាត់បង់តម្លៃនៅចំពោះមុខសិស្ស។
ពិតហើយថា គ្រូបង្រៀនមិនមែនសុទ្ធតែយ៉ាប់យ៉ឺននោះទេ។ ពិតជាមានគ្រូពូកែៗ និងនៅរក្សាបានភាពជាគំរូដ៏គួរឲ្យគោរព។ ប៉ុន្តែ គ្រូបង្រៀនជាច្រើនបាននិងកំពុងជួបប្រទះបញ្ហាជីវភាពដ៏លំបាកលំបិន។ លើកលែងតែគ្រូមួយចំនួនតូចដែលអាចរកប្រាក់បានពីអាជីពរបស់ខ្លួនតាមរយៈការបង្រៀនក្រៅម៉ោងឬបង្រៀននៅសាលាឯកជន ក្រៅពីនោះ គ្រូជាទូទៅមិនអាចយកកម្រៃពីការបង្រៀនទៅផ្គត់ផ្គង់ជីវភាពឲ្យសមរម្យបានទេ។
ដើម្បីបង្គ្រប់ជីវភាព លោកគ្រូ អ្នកគ្រូ ជាច្រើនបានឆ្លៀតពេលរកប្រភពចំណូលបន្ថែមបើទោះបីជាពួកគេដឹងថា របរខ្លះប៉ះពាល់ដល់សេចក្តីថ្លៃថ្នូរបស់ខ្លួនក៏ដោយ។ លោកគ្រូ អ្នកគ្រូ ខ្លះទៀតឆ្លៀតរត់ម៉ូតូឌុប ឬប្រកបរបរកំប៉ិកកំប៉ុកតាមលទ្ធភាពដែលអាចធ្វើទៅបានដើម្បីតែតម្រូវការរបស់ក្រពះ។ បើទោះបីជារស់ក្នុងស្ថានភាពលំបាកលំបិនយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏លោកគ្រូអ្នកគ្រូនៅតែតស៊ូ អត់ធ្មត់ដើម្បីបំពេញការងាររបស់ខ្លួនដោយឥតរួញរា។ ដោយសារការតស៊ូរបស់គ្រូបង្រៀននេះហើយបានជាសិស្ស និស្សិត រាប់ម៉ឺន រាប់សែននាក់បានបញ្ចប់ការសិក្សាជារៀងរាល់ឆ្នាំ។
ជាការពិតណាស់ បច្ចុប្បន្ននេះ គុណភាពនៃធនធានមនុស្សគឺជាបញ្ហាស្លាប់រស់សម្រាប់ប្រទេសនីមួយ។ ដោយឡែក កម្ពុជាដែលនៅដាច់យ៉ាងឆ្ងាយពីគេឯងដោយសារតែរបបខ្មែរក្រហមរឹតតែត្រូវការធនធានមនុស្សជាចាំបាច់លើសពីអ្វីទាំងអស់។ នៅក្នុងបរិបទនេះ ការពង្រឹងគុណភាពអប់រំគឺជាអាទិភាពចម្បងជាងគេបំផុត។ ដើម្បីលើកកម្ពស់វិស័យអប់រំ គេត្រូវផ្តើមពីការលើកតម្លៃគ្រូបង្រៀនជាចាំបាច់។
ពិតហើយថា ស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចប្រទេសជាតិនៅទាបដែលរដ្ឋមិនអាចដំឡើងប្រាក់ខែគ្រូបង្រៀនឲ្យបានសមរម្យ ប៉ុន្តែ ហេតុអ្វីក៏មន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលជាច្រើនមានជីវភាពខុសស្រឡះពីគ្រូបង្រៀន? នេះជាសំណួរដែលគួរពិចារណា។
សរុបមកវិញ ដើម្បីលាងសម្អាតវិស័យអប់រំកម្ពុជាក៏ដូចជាដើម្បីលើកកម្ពស់គុណភាពអប់រំដែរ ការលុបបំបាត់ឲ្យបាននូវអំពើពុករលួយនិងការលើកកម្ពស់ជីវភាពគ្រូគឺជាកិច្ចការសំខាន់ពីរជាអាទិភាពមុននឹងនិយាយពីកំណែទម្រង់ផ្សេងទៀតពីព្រោះប្រសិនបើគ្រូរវល់គិតគូរតែជីវភាពរបស់ខ្លួនធំជាងកិច្ចការបង្រៀន និងប្រសិនបើការសូកប៉ាន់នៅតែមានប្រសិទ្ធភាព គេប្រាកដជាមិនអាចនិយាយពីគុណភាពនៃវិស័យអប់រំបានឡើយ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ