កង្វះ«វប្បធម៌រៀន និងបង្រៀន» ក្នុងសង្គមគ្រួសារខ្មែរ
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:១៩
នៅកម្ពុជា ប្រព័ន្ធអប់រំជាតិមានគុណភាពខ្សោយបើធៀបនឹងបណ្តាប្រទេសក្នុងតំបន់ ជាពិសេសក្នុងបរិបទដែលកម្ពុជាត្រូវធ្វើសមាហរ័ណកម្មទៅក្នុងសហគមន៍អាស៊ានតែមួយនៅ ពេលខាងមុខនេះ។ មានកត្តាជាច្រើនដែលធ្វើឲ្យគុណភាពអប់រំមានកម្រិតទាប ក្នុងចំណោមនោះ ឪពុកម្តាយមានចំណែកយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការជួយបង្កើនចំណេះដឹងឲ្យកូន ប៉ុន្តែ ដោយហេតុថា ឪពុកម្តាយនៃគ្រួសារខ្មែរជាច្រើនមានចំណេះដឹងទាប ឬមិនសូវរវីរវល់នឹងការសិក្សារបស់កូន ពួកគេមិនបានជួយអ្វីដល់កូនបន្ថែមពីលើការសិក្សា មិនគ្រប់គ្រាន់នៅសាលានោះឡើយ។
នៅពេលដែលគេនិយាយអំពីសមាហរ័ណកម្មបណ្តាប្រទេសអាស៊ានទាំងអស់ឲ្យទៅជាសហគមន៍តែមួយ គុណភាពអប់រំនៅកម្ពុជាក៏បានក្លាយជាប្រធានបទសំខាន់ម្តងទៀត។ តើធនធានមនុស្សរបស់កម្ពុជាអាចប្រកួតប្រជែងជាមួយប្រទេសដទៃបានដែរឬទេ ខណៈដែលធនធានមនុស្សរបស់ប្រទេសផ្សេងអាចដណ្តើមការងារនៅកម្ពុជាបានយ៉ាងងាយ?
សំណួរនេះបានចោទឡើងដោយសារតែធនធានមនុស្សនៅកម្ពុជាមានសមត្ថភាពទាបជាងប្រទេសជិតខាង។ មានកត្តាច្រើនយ៉ាងណាស់ដែលបណ្តាលឲ្យគុណភាពអប់រំនៅកម្ពុជាមិនអាចប្រកួតប្រជែងជាមួយគេបាន។ ក្រៅពីបញ្ហាប្រពន្ធ័អប់រំជាទូទៅដែលនៅទន់ខ្សោយយ៉ាងខ្លាំង កត្តាឪពុកម្តាយគឺជាបញ្ហាដ៏សំខាន់មួយដែលត្រូវពិចារណា និងកែប្រែ។ ក្រៅពីការចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាកូន ឪពុកម្តាយ ឬអាណាព្យាបាលមានតួនាទីសំខាន់មួយទៀតដែលត្រូវបំពេញ នោះគឺការជួយផ្តល់ចំណេះដឹងដល់កូនបន្ថែមពីលើអ្វីដែលពួកគេទទួលបានពីសាលា។
ប៉ុន្តែ ជាអកុសល គ្រួសារខ្មែរជាច្រើនមានចំណេះដឹងតិចតួចមិនសមល្មមនឹងអាចជួយបង្រៀនកូនបាន។ ឪពុកម្តាយ ឬអាណាព្យាបាលខ្លះទៀតមិនយកចិត្តទុកដាក់ជួយបង្រៀនកូន ឬធ្វើជាគំរូដល់កូនក្នុងផ្នែកសិក្សាធិការឡើយ។ ជាក់ស្តែង តើមានគ្រួសារខ្មែរប៉ុន្មានភាគរយដែលមានសៀវភៅនៅក្នុងផ្ទះ និងមានទម្លាប់អានសៀវភៅជាប្រចាំថ្ងៃ? ចម្លើយតបទៅនឹងសំណួរនេះអាចពន្យល់បានអំពីកង្វះវប្បធម៌រៀន និងបង្រៀននៅក្នុងគ្រួសារខ្មែរ។ ភាពក្រីក្រ ឬការជាប់រវល់ការងារជារឿងមួយហើយ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើគេមានលុយប្រហែលជាគេគិតដល់វត្ថុផ្សេងទៀត ច្រើនជាងសៀវភៅសម្រាប់អានខ្លួនឯង ឬក៏សម្រាប់កូន។ ប្រសិនបើគេមានពេល ប្រហែលជាគេនាំកូនអង្គុយមើលរឿងភាគ ឬការប្រគំតន្ត្រីក្នុងទូរទស្សន៍ជាងការនាំកូនឲ្យរម្លឹកមេរៀន ឬឲ្យអានសៀវភៅ។
ធ្ងន់ធ្ងរជាងនេះ គ្រួសារខ្មែរជាច្រើនជាពិសេសគ្រួសារអ្នកក្រីក្រតែម្តងចូលចិត្តប្រើប្រាស់កម្លាំងពលកម្មកូនឲ្យជួយជំនួសដៃជើង ឬជួយរកប្រាក់សម្រាប់គ្រួសារដោយសុខចិត្តឲ្យពួកគេទុកការសិក្សាមួយអន្លើសិន។ ទាំងអស់នេះសុទ្ធសឹងជាទម្លាប់មិនល្អ និងជាកត្តាបន្ទុចបង្អាក់ការសិក្សារបស់កូនមិនឲ្យលូតលាស់ទៅមុខបាន។ នៅពេលដែលសាលារៀនគ្មានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការផ្តល់ចំណេះដឹងរឹងមាំដល់សិស្ស រីឯគ្រួសារមិនត្រឹមតែមិនបានជួយអ្វីសោះជាប្រយោជន៍ដល់ការសិក្សារបស់កូន តែថែមទាំងបានបន្ទុចបង្អាក់ការសិក្សារបស់កូនថែមទៀតនោះ គេអាចយល់បានយ៉ាងងាយអំពីគុណភាពនៃធនធានមនុស្សនៅកម្ពុជា។ ក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ តើធនធានមនុស្សកម្ពុជាអាចប្រកួតប្រកួតប្រជែងជាមួយបណ្តាប្រទេសអាស៊ានបានយ៉ាងដូចម្តេចទៅ? សំណួរនេះពិតជាមានសារៈសំខាន់ណាស់សម្រាប់ឆ្លុះបញ្ចាំងពីទំហំការងារក្នុងវិស័យអប់រំ ក៏ដូចជាទម្លាប់មិនល្អទាំងឡាយរបស់សង្គមគ្រួសារខ្មែរដែលត្រូវកែប្រែជាចាំបាច់ និងជាបន្ទាន់។
សម្រាប់ក្រសួងអប់រំជាតិ មានចំណុចគួរឲ្យមោទនៈប្រសិនបើគេក្រឡេកមើលទៅអតីតកាលក្រោយរបបខ្មែរក្រហម។ ប៉ុន្តែ ប្រសិនបើគេក្រឡេកមើលទៅមុខវិញ វិស័យអប់រំកម្ពុជានៅឆ្ងាយដាច់ពីគេឯងហៅមិនលឺ។ ចូរកុំភ្លេចថា បច្ចុប្បន្ននេះ មិនមែនជាពេលវេលាដែលអ្នកដើរលឿន ត្រូវឈប់ចាំអ្នកដើរយឺតទេ តែជាពេលវេលាដែលអ្នកដើរយឺតត្រូវខំរត់ដើម្បីឲ្យទាន់គេ ជាពិសេសក្នុងបរិបទនៃសមាហរ័ណកម្មក្នុងក្របខណ្ឌអាស៊ាន ក៏ដូចជាក្នុងក្របខណ្ឌពិភពលោកដែរ។ ក្នុងន័យនេះ ទាំងក្រសួងអប់រំជាតិ ទាំងឪពុកម្តាយ ឬអាណាព្យាបាលត្រូវតែរួមដៃគ្នាបង្កើនគុណភាពអប់រំ ដើម្បីធ្វើឲ្យធនធានមនុស្សរបស់កម្ពុជាមានសមត្ថភាពប្រកួតប្រជែងជាមួយគេឯងបាន។ បើមិនដូច្នោះទេ កម្ពុជាមិនគ្រាន់តែមិនអាចទាញយកផលប្រយោជន៍អ្វីបានពីសហគមន៍អាស៊ានប៉ុណ្ណោះទេ តែថែមទាំងត្រូវខាតបង់ប្រយោជន៍ទៅវិញទៀតផង៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ