អ្នកទោសចេញពីគុកហើយ នៅមិនអាចកែខ្លួន?
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:១១
នៅក្នុងឱកាសពិធីបុណ្យជាតិធំៗនៅក្នុងប្រទេស គឺគេសង្កេតឃើញមាន ទណ្ឌិតមួយចំនួន ត្រូវបានបន្ធូរបន្ថយទោស ហើយអ្នកទោសចំនួនទៀត ត្រូវបានលើកលែងទោស ហើយដោះលែងឲ្យចេញពីពន្ធនាគារថែមទៀត។ ចំណែកនៅក្នុងសហគមន៍វិញ ពលរដ្ឋខ្មែរខ្លះដែលមានផ្ទះរស់នៅជិតមនុស្សដែលទើបចេញពីគុក គឺតែងតែមានក្តីព្រួយបារម្ភ និងភ័យខ្លាច ហើយតែងតែប្រាប់គ្នីគ្នាឲ្យប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះអតីតអ្នកទោសទៀតផង។ តើហេតុអ្វីបានជាគេនៅតែមានការភ័យខ្លាចចំពោះអ្នកទោសដែលចេញពីពន្ធនាគារ? បើទោះបីពួកគេទាំងនោះកែខ្លួនហើយ ក៏នៅតែមិនអាចរួមរស់ក្នុងសង្គមបានទៀតមែនទេ?
នៅក្នុងសហគមន៍ខ្មែរ នាពេលបច្ចុប្បន្ន គេសង្កេតឃើញថា មនុស្សមួយចំនួន ដែលមានផ្ទះសម្បែងរស់នៅជិតមនុស្សដែលទើបនឹងចេញពីពន្ធនាគារ គឺតែងតែសម្តែងក្តីព្រួយបារម្ភ ហើយខំផ្តែផ្តាំកូនចៅឲ្យប្រុងប្រយ័ត្នចំពោះអតីតអ្នកទោស ដែលនឹងចេញពីគុក។
កាយវិការនេះ គឺហាក់ស្តែងពីផ្នត់គំនិតរបស់មនុស្សក្នុងសង្គម ដែលនៅតែមានការរើសអើង និងស្អប់ខ្ពើមចំពោះអតីតអ្នកទោស ដោយពុំខ្វល់ថាតើពួកគេទាំងនោះ បានកែប្រែអប់រំខ្លួនរួចហើយ ឬក៏យ៉ាងណានោះទេ។ ប្រការនេះ ក៏បង្ហាញផងដែរ ពីការមិនមានទំនុកចិត្តចំពោះអតីតទណ្ឌិតផ្ទាល់តែម្តង ព្រោះថា មនុស្សធ្លាប់ប្រព្រឹត្តខុសល្មើសច្បាប់ម្តងជាពីរដងហើយ គឺអាចនឹងហ៊ានអំពើល្មើសបន្ថែមទៀតបានដោយងាយ។ ជាហេតុ ធ្វើឲ្យមហាជនបង្កើនការប្រុងប្រយ័ត្ន ហើយការប្រុងប្រយ័ត្ននិងការភ័យខ្លាចចំពោះអតីតអ្នកទោសជ្រុលពេក ក៏បានក្លាយទៅការរើងអើងផង មើលទៅ។
ជាមួយគ្នានេះ ការរើសអើងរបស់សង្គមចំពោះអតីតទណ្ឌិតនេះ គឺក៏ជាការបង្ហាញពីការខ្វះទំនុកចិត្តចំពោះការសម្រេចដោះលែងអ្នកទោសផងដែរ។ ត្រង់ចំណុចនេះ គេអាចមើលឃើញថា ពលរដ្ឋមួយចំនួននៅក្នុងសង្គម ហាក់មិនជឿជាក់ទៅលើយន្តការនៃការដោះលែងអ្នកទោសនៅឡើយទេ។ ដោយហេតុថា ពួកគេនៅមានភាពសង្ស័យ ឬទំនងជាបានដឹងពីភាពមិនប្រក្រតីខ្លះៗក្នុងការលើកលែងទោសដល់ទណ្ឌិតផង ក៏អាចថាបាន។
ដូច្នេះ ដើម្បីធានាថាអតីតអ្នកទោសដែលត្រូវបានដោះលែង គឺពិតជាប្រាកដថាបានកែប្រែកសាងខ្លួនជាមនុស្សល្អ ហើយនិងអាចរស់នៅចុះចូលក្នុងសង្គមបាន, តើគេត្រូវធ្វើដូចម្តេច?
ប្រការដំបូង វិធានការគឺត្រូវចេញពីពន្ធនាគារជាមុនសិន។ គេត្រូវតែរៀបចំឲ្យគ្រប់បណ្តាមន្ទីរអប់រំកែប្រែ មានការអប់រំ បណ្តុះបណ្តាលបំនិនជិវិត និងមុខរបរវិជ្ជាជីវៈផ្សេងៗ ទៅដល់ទណ្ឌិត។ ដើម្បីធានាថា អ្នកទោសដែលបានអនុវត្តបំពេញទោសក្នុងគុករួចហើយ ពេលចេញមកវិញ គឺអាចមានមុខរបរត្រឹមត្រូវ អាចចិញ្ចឹមខ្លួន និងរស់នៅដោយខ្លួនឯងបាន នៅក្នុងសង្គម។ ផ្ទុយទៅវិញ បើពួកគេរួចពីពន្ធនាគារហើយ ប៉ុន្តែគ្មានជំនាញ គ្មានមុខរបរចិញ្ចឹមជីវិត គឺពួកគេច្បាស់ជាអាចនឹងប្រព្រឹត្តអំពើមិនគប្បីជាបន្តទៀត ដើម្បីបានរស់។
បន្ថែមពីការបណ្តុះបណ្តាលមុខរបរវិជ្ជាជីវៈដល់អ្នកទោសជាទូទៅ គេក៏ត្រូវផ្តល់មេរៀនអប់រំចិត្ត សីលធម៌ និងព្រះធម៌ខ្លះៗផង ដើម្បីឲ្យអ្នកទោសដែលធ្លាប់បានប្រព្រឹត្តខុស លាចាកអំពើបាប មានចិត្តស្ងប់ ហើយងាកទៅប្រកាន់ខ្លួនជាមនុស្សល្អត្រឹមត្រូវឡើងវិញ។ ការផ្តល់មេរៀនព្រះធម៌ និងការអប់រំចិត្តគំនិតនេះ គឺមានសារៈសំខាន់ណាស់សម្រាប់ការប្រព្រឹត្តទៅនៃដំណើរជីវិតរបស់ទណ្ឌិត ក៏ដូចជាមនុស្សទូទៅដែរ។
នាពេលកន្លងទៅ ការបង្កើតបណ្ណាល័យសម្រាប់អ្នកជាប់ទោស ដែលជាគម្រោងរបស់អង្គការស៊ីប៉ា គឺជារឿងល្អមួយ។ ក៏ប៉ុន្តែគម្រោងបណ្ណាល័យនេះ គួរតែត្រូវពង្រីកឲ្យបានធំ និងមានសៀវភៅសម្បូរបែបច្រើនថែមទៀត។ ហើយគេក៏ត្រូវគិតគូរផងដែរ ពីទណ្ឌិតដែលមិនចេះអានអក្សរ គួរតែទទួលបានការបញ្ជ្រាបចំណេះដឹងតាមរបៀបផ្សេងៗទៀត។
ដោយឡែក ចំពោះការវាយតម្លៃក្នុងការដោះលែងអ្នកទោស ដោយផ្អែកទៅលើគោលការណ៍នៃការអនុវត្តទោសក្នុងពន្ធនាគារក្នុងកម្រិតមួយសមរម្យ ហើយទណ្ឌិតនោះ ពិតជាបានខិតខំកសាងខ្លួនជាមនុស្សល្អ និងអាចចូលទៅរួមរស់ក្នុងសង្គមវិញបាន ទើបត្រូវបានលើកលែងទោស និងដោះលែង ទើបជាការប្រសើរ។ វិធានការទាំងឡាយនេះ គួរត្រូវបានរឹតបណ្តឹង និងអនុវត្តដោយមានតម្លាភាព ព្រមទាំងស្មើភាពគ្នា។
បើពុំធ្វើដូច្នេះទេ ពលរដ្ឋដែលរស់នៅជិតមនុស្សដែលទើបនឹងចេញពីគុក គឺនៅតែបន្តមានភាពភ័យខ្លាច ហើយបន្តការរើសអើង និងស្អប់ខ្ពើម។ ហើយចំពោះអតីតអ្នកទោសទៀតសោត គឺច្បាស់ជាគ្មានថ្ងៃអាចរស់នៅចុះសម្រុងនៅក្នុងសង្គមវិញបានឡើយ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ