កម្ពុជាជាប្រទេសដែលត្រូវបានរំដោះឲ្យរួចផុតពីសង្គ្រាម ជាងបីទសវត្សកន្លងមកហើយ។ រដ្ឋាភិបាលតែងតែអះអាងថា កម្ពុជាមានសន្តិភាព។ ប៉ុន្តែសន្តិភាពនេះ ត្រូវបានគ្របដណ្ដប់ក្រោម ស្រមោលនៃអសន្តិសុខ។ ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ប្រជាជនកម្ពុជាត្រូវប្រឈមមុខនឹងអំពើចោរកម្ម ឃាតកម្ម គ្រឿងញៀន ការរំលោភបំពានផ្លូវភេទ និងគ្រោះថ្នាក់ជាច្រើនផ្សេងៗទៀត។ បញ្ហាអសន្តិសុខសង្គមទាំងនេះ កំពុងតែរារាំងមិនឲ្យកម្ពុជាស្គាល់សន្តិភាពឲ្យបានពេញលេញពិតប្រាកដ។
សន្តិភាព ពាក្យមួយម៉ាត់ ស្រួលនិយាយតែពិបាកធ្វើ។ បើនិយាយដល់សន្តិភាព មនុស្សភាគច្រើនអាចគិតដល់ភាពសុខសាន្ត គ្មានសង្គ្រាម គ្មានការទាស់ទែង។ ប៉ុន្តែធាតុពិតទៅ ខ្លឹមសារពិតប្រាកដនៃសន្តិភាពមិនមែនមានត្រឹមប៉ុណ្ណឹងទេ! សន្តិភាពក៏សំដៅផងដែរ ដល់ភាពស្ងប់សុខនៃផ្លូវចិត្ត។
តាមរយៈនិយមន័យនេះ កម្ពុជាដែលរដ្ឋាភិបាលអះអាងថា ជាប្រទេសដែលមានសន្តិភាព ធាតុពិតទៅ មិនទាំងស្រុងទេ។ កម្ពុជាគ្រាន់តែជាប្រទេសដែលគ្មានសង្គ្រាម ប៉ុន្តែកម្ពុជានៅមិនទាន់មានសន្តិភាពពេញលេញនៅឡើយ។ គ្មានសន្តិភាពពេញលេញ ព្រោះប្រជាជាតិកម្ពុជាត្រូវប្រឈមមុខនឹងអារម្មណ៍ភ័យខ្លាច ព្រួយបារម្ភ មិនស្ងប់សុខក្នុងចិត្ត ជារៀងរាល់ថ្ងៃ ដោយសារតែបញ្ហាអសន្តិសុខសង្គម។
អំពើឃាតកម្ម ចងអាឃាត កាប់សម្លាប់ ចាប់រំលោភ អំពើលួចប្លន់ គ្រឿងញៀន គ្រឿងស្រវឹង ល្បែងស៊ីសង គ្រោះថ្នាក់ចរាចរណ៍ និងអំពើអយុត្តិធម៌សង្គមដទៃទៀត បានធ្វើឲ្យពន្លឺសន្តិភាពនៅកម្ពុជាប្រែជាស្រអាប់។ ប្រជាជនកម្ពុជាត្រូវរស់នៅជាមួយអារម្មណ៍ព្រឺខ្លាច គ្រប់ពេលវេលា ជាពិសេសនៅពេលដែលពួកគេបើកទូរទស្សន៍ ឬមើលកាសែតដែលចុះផ្សាយពេញទៅដោយព័ត៌មានអន្តិសុខសង្គមទាំងនេះ។
ជាការពិត បើនិយាយដល់បញ្ហាអសន្តិសុខសង្គម ប្រទេសណាក៏មានដែរ បើទោះបីជាប្រទេសនោះអភិវឌ្ឍដល់កម្រិតកំពូលហើយក៏ដោយ។ ប៉ុន្តែហេតុផលនេះ មិនគួរក្លាយទៅជាលេសរបស់អាជ្ញាធរនិងអ្នកពាក់ព័ន្ធដទៃទៀត នៅក្នុងការដោះស្រាយ និងបង្ក្រាបបញ្ហាអសន្តិសុខសង្គមនោះទេ។
កន្លងមក រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាមែនទែនទៅ ក៏មិនបានព្រងើយកន្ដើយចំពោះបញ្ហានេះដែរ។ តាំងពីឆ្នាំ២០១០មក រដ្ឋាភិបាលបានដាក់ចេញនូវគោលនយោបាយ ភូមិឃុំមានសុវត្ថិភាព ក្នុងគោលដៅកាត់បន្ថយបទល្មើសឲ្យបានជាអតិបរមានៅថ្នាក់មូលដ្ឋាន។ បទល្មើសដែលមានជាអាថិ៍អំពើចោរកម្ម អំពើហិង្សាក្នុងគ្រួសារ ការជួញដូរមនុស្ស គ្រឿងញៀន ល្បែងស៊ីសង សកម្មភាពទំនើង និងការប្រើប្រាស់អាវុធខុសច្បាប់ជាដើម។
ប៉ុន្តែយ៉ាងណាក៏ដោយ គេសង្កេតឃើញថា ការអនុវត្តគោលនយោបាយនេះ នៅមិនទាន់មានប្រសិទ្ធភាពនៅឡើយទេ។ សព្វថ្ងៃ បញ្ហាអសន្តិសុខនៅតែបន្តកើតមាន។ នោះក៏ព្រោះតែទី១៖ សមត្ថភាពមានកម្រិតរបស់អាជ្ញាធរមានសមត្ថកិច្ចនៅក្នុងការទប់ស្កាត់ឬវែកមុខជនដៃដល់ដែលបានប្រព្រឹត្តបទល្មើស។ ទី២៖ ការឃុបឃិតគ្នារវាងជនល្មើសនិងអាជ្ញាធរនៅតាមមូលដ្ឋាន ដើម្បីបិទបាំងសកម្មភាពល្មើស ជាថ្នូរនឹងផលប្រយោជន៍ណាមួយ។ និងទី៣៖ ការធ្លាក់ចុះនៃសីលធម៌សង្គម ខណៈពេលដែលប្រព័ន្ធនីតិរដ្ឋមានសភាពទន់ខ្សោយ។
ប្រឈមមុខនឹងបញ្ហានេះ រដ្ឋាភិបាលនិងអាជ្ញាធរពាក់ព័ន្ធមានការងារមួយចំនួនដែលត្រូវធ្វើជាចាំបាច់។ ដំបូងបង្អស់គឺ ត្រូវបង្កើនសមត្ថភាពជំនាញ វិជ្ជាជីវៈឲ្យបានខ្ពស់ដល់សមត្ថកិច្ចគ្រប់លំដាប់ថ្នាក់ ដើម្បីឲ្យពួកគេអាចបំពេញការងារប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព ចៀសផុតពីសម្ពាធនៃផលប្រយោជន៍ឬអំណាច។ ការងារនេះ និយាយដោយខ្លីគឺពង្រឹងនិងពង្រីកគោលនយោបាយដែលមានស្រាប់។
ប៉ុន្តែទន្ទឹមគ្នានេះ អាជ្ញាធរមានសមត្ថកិច្ចគួរតែពិចារណាពិនិត្យឡើងវិញផងដែរ ថាតើអ្វីទៅជាមូលហេតុពិតប្រាកដនៅពីក្រោយអប្រសិទ្ធភាពនៃគោលនយោបាយដែលបានដាក់ចេញកន្លងមក? ថាតើគោលនយោបាយនោះ ត្រូវការការកែសម្រួលឡើងវិញឲ្យស្របទៅតាមបរិបទសង្គមសម័យថ្មីដែរឬ? ឬត្រូវដាក់ចេញនូវគោលនយោបាយថ្មីតែម្ដង ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហាអសន្តិសុខសង្គមនេះ?
ការកម្ចាត់បញ្ហាអសន្តិសុខឲ្យខ្ទាតផុតពីផ្ទៃប្រទេស គឺជារឿងមិនអាចទៅរួច។ ប៉ុន្តែយន្តការបង្ការនានាដែលអាចកាត់បន្ថយបញ្ហាទាំងនេះបាន គឺជារឿងចាំបាច់ដែលត្រូវតែធ្វើខានមិនបាន។ អសន្តិសុខ ស្ដាប់ទៅហាក់ដូចជារឿងធម្មតា ប៉ុន្តែវាបានធ្វើឲ្យប្រជាពលរដ្ឋរស់នៅក្នុងភាពភ័យខ្លាចខ្លាំង។ ភាពភ័យខ្លាចនេះហើយ ដែលរារាំងមិនឲ្យកម្ពុជាស្គាល់សន្តិភាពឲ្យបានពេញលេញពិតប្រាកដ បើទោះបីជាសព្វថ្ងៃនេះ កម្ពុជាឆ្លងផុតពីសមុទ្រសង្គ្រាមបានជាង៣ទសវត្សហើយក៏ដោយ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ