«ទីលានសេរីភាព»ដែល«អ្នកស្រឡាញ់សេរីភាព»មិនចង់បាន
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:១៣
អាជ្ញាធររាជធានីភ្នំពេញគ្រោងនឹងបង្កើតទីលានសេរីភាពមួយ ដើម្បីឲ្យអ្នកធ្វើបាតុកម្មជួបជុំគ្នានៅទីនោះ ដោយមិនចាំបាច់ដង្ហែក្បួនតាមដងផ្លូវសាធារណៈដូចមុនទៀតឡើយ។ ការបង្កើតទីលានសម្រាប់សម្តែងមតិនេះ ត្រូវបានគេពន្យល់ថា មានគោលដៅបំបាត់ភាពអនាធិបតេយ្យនៃការដង្ហែក្បួនបាតុកម្ម ក៏ដូចជា ដើម្បីពង្រឹងសុវត្ថិភាព សម្រាប់ក្រុមបាតុករដែរ។ ប៉ុន្តែក្រុមអ្នក«ស្រឡាញ់សេរីភាព» ដែលតែងតែដឹកនាំបាតុកម្មជាញឹកញាប់នោះ មិនប្រាថ្នាចង់បានបែបនេះឡើយ ដោយពួកគេចាត់ទុកថា នេះគឺជាទីលានសម្រាប់រឹតត្បិតសេរីភាពទៅវិញ។
ក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ អ្នកដែលចង់សម្តែងមតិ តាមរយៈបាតុកម្ម នឹងត្រូវគេកម្រិតឲ្យជួបជុំគ្នា នៅនឹងកន្លែងមួយ ដែលគេដាក់ឈ្មោះថា «ទីលានសេរីភាព»។ ទីលាននេះនឹងត្រូវគេបង្កើតឡើង ដោយអនុលោមតាមច្បាប់ ស្តីពីបាតុកម្ម ដែលរដ្ឋសភាបានអនុម័ត កាលពីអំឡុងខែតុលា ឆ្នាំ២០០៩។
គោលបំណងនៃការបង្កើតទីលានសេរីភាពនេះ ត្រូវបានរដ្ឋាភិបាលពន្យល់ថា ដើម្បីគោរពសិទ្ធិសេរីភាពសម្តែងមតិរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ ក្នុងលទិ្ធប្រជាធិបតេយ្យ ក៏ដូចជា ដើម្បីរក្សាសណ្តាប់ធ្នាប់សង្គមឲ្យមានរបៀបរៀបរយផងដែរ។ ប៉ុន្តែសម្រាប់តំណាងសហជីពសេរីកម្មករ អ្នកនយោបាយប្រឆាំង និងតំណាងអង្គការសង្គមស៊ីវិលមួយចំនួនវិញ គេបាននាំគ្នាហៅទីលាននោះថា ជា«ទីលានសម្រាប់កាត់បន្ថយសេរីភាព»ទៅវិញ។
ជាការពិតណាស់ ការបង្កើតទីលានសេរីភាពនេះ ពិតជាមានគុណសម្បត្តិផង និងគុណវិបត្តិផង។គុណសម្បតិ្តនៅត្រង់ថា វាជាការងាយស្រួលមួយ សម្រាប់សមត្ថកិច្ច ក្នុងការការពារសុវត្ថិភាពឲ្យក្រុមបាតុករ។ ម្យ៉ាងទៀត វិធីនេះក៏អាចកាត់បន្ថយផងដែរ នូវការរំខានដល់អ្នកដទៃ ដែលកើតឡើងតាមរយៈការកកស្ទះចរាចរណ៍ ដែលបណ្តាលមកពីក្បួនដង្ហែបាតុកម្មតាមដងផ្លូវសាធារណៈ។ លើសពីនេះទៅទៀត ការជួបជុំគ្នានៅក្នុងទីលានកំណត់មួយ ក៏អាចកាត់បន្ថយការប៉ះទង្គិចគ្នា រវាងបាតុករ និងប៉ូលិសផងដែរ។ ប៉ុន្តែចំណោទនៅត្រង់ថា តើការបង្កើតទីលាននោះមានគោលដៅត្រឹមតែការរក្សាសណ្តាប់ធ្នាប់សង្គម ឬក៏មានបង្កប់ដោយចេតនាអ្វីផ្សេងពីនេះ?
មានហេតុផលសំខាន់ពីរយ៉ាង ដែលក្រុមអ្នករិះគន់បានកត់សម្គាល់៖
ទី១ គឺការជ្រើសរើសទីតាំង ដែលក្រុមអ្នករិះគន់មិនពេញចិត្ត ព្រោះតែវាមិនអំណោយផលសម្រាប់ការជួបជុំគ្នា ដើម្បីធ្វើបាតុកម្ម។ ទី២ គឺការកំណត់ចំនួនអ្នកចូលរួមបាតុកម្ម ដែលមិនអាចលើសពី២០០នាក់។ ហេតុផលទាំងពីរយ៉ាងនេះត្រូវបានគេរិះគន់ថា ជាការបង្រួញលំហសេរីភាពឲ្យកាន់តែរួមតូច ដោយហេតុថា ជាធម្មតា ក្រុមបាតុករចង់ដង្ហែក្បួនតាមដងផ្លូវ ដើម្បីសម្តែងមតិការពារផលប្រយោជន៍របស់ពួកគេ នៅទីណាក៏បាន ដែលគេយល់ថា សំឡេងរបស់ពួកគេអាចនឹងងាយស្រួលឮដល់អ្នកដឹកនាំ ឬក៏មានសម្ពាធខ្លាំងទៅលើអ្នកដឹកនាំរដ្ឋាភិបាល។ នេះជាគោលដៅធម្មតា ដែលក្រុមអ្នករៀបចំបាតុកម្មចង់បាន។
ប៉ុន្តែការរិះគន់នៅតែជាការរិះគន់ដដែល។ ច្បាប់ត្រូវបានអនុម័តរួចទៅហើយ រីឯទីលានសេរីភាពក៏នឹងកើតជារូបរាង ក្នុងពេលឆាប់ៗនេះ ដោយគ្មានអ្នកណាទប់បានឡើយ ពីព្រោះវាជាការសម្រេចរបស់គណបក្សកាន់អំណាច ដែលមានសំឡេងភាគច្រើនក្នុងសភា។ ដូច្នេះ ពីអំណឹះតទៅ ការជជែកគ្នា អំពីបញ្ហានេះហាក់មិនសូវមានប្រយោជន៍ឡើយ។ តែអ្វីដែលត្រូវធ្វើនោះ គឺអាជ្ញាធររដ្ឋាភិបាល តាំងពីថ្នាក់ជាតិ រហូតដល់ថ្នាក់មូលដ្ឋាន គួរគប្បីខិតខំដោះស្រាយបញ្ហាជូនប្រជាពលរដ្ឋឲ្យបានឆាប់រហ័ស និងប្រកបដោយប្រសិទ្ធភាព ដើម្បីចៀសវាងកុំឲ្យមានបាតុកម្ម ដោយផ្អែកលើទស្សនវិជ្ជា«ការពារប្រសើរជាងព្យាបាល»។
ក្នុងករណីដែលមានបាតុកម្មជាយថាហេតុកើតឡើង រដ្ឋាភិបាលគួរគប្បីយកចិត្តទុកដាក់ស្តាប់សំណូមពររបស់ប្រជាពលរដ្ឋ។ បាតុកម្មក៏ជាឱកាសមួយ ដែលមេដឹកនាំថ្នាក់លើអាចទទួលព័ត៌មានដោយផ្ទាល់ ពីប្រជាពលរដ្ឋ ដើម្បីចាត់វិធានការឲ្យបានសមស្រប។ ម្យ៉ាងទៀត ការស្តាប់ទុក្ខសោករបស់ប្រជាពលរដ្ឋ គឺជាកាតព្វកិច្ចរបស់អ្នកដឹកនាំគ្រប់ៗរូប។
រីឯអ្នករៀបចំបាតុកម្មទៀតសោធ ក៏គួរគប្បីចៀសវាង កុំយកបញ្ហានយោបាយមកឡូកឡំ ពីព្រោះរឿងរ៉ាវអ្វីមួយ ដែលឡូកឡំដោយបញ្ហានយោបាយ ពិតជាមិនងាយនឹងដោះស្រាយបានឡើយ។ បើគ្រប់ភាគីអាចធ្វើដូច្នេះបាន បាតុកម្មនឹងពិតជាមានប្រយោជន៍ សម្រាប់ប្រជាពលរដ្ឋទូទៅ។ ផ្ទុយពីនេះ ទីលានសេរីភាពប្រាកដជានឹងគ្រាន់តែជាទីលានដ៏សោះកក្រោះមួយតែប៉ុណ្ណោះ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ