កង្វះសំណាញ់សុវត្ថិភាពសង្គម៖ ពលរដ្ឋរងា ចាស់ជរាគ្មានទីពឹង!
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:៤៩
ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរជាពិសេសជនចាស់ជរា និងអ្នកក្រីក្រនៅទីជនបទដាច់ស្រយាលរស់នៅក្នុងស្ថានភាពរងាដោយសារកង្វះបណ្តាញសុវត្តិភាពសង្គម។ ក្រៅពីបញ្ហាជីវភាពប្រចាំថ្ងៃ ពេលមានជំងឺ ឬជួបប្រទះគ្រោះអាសន្ននានា ពួកគេត្រូវចងការប្រាក់គេក្នុងតម្លៃខ្ពស់ដើម្បីដោះទ័ល។ អ្នកខ្លះលក់គោក្របីឬដីស្រែចម្ការដើម្បីព្យាបាលជំងឺ។ បន្ទាប់ពីគ្រោះអាសន្នជាយថាហេតុណាមួយ ពួកគេនឹងមានជីវភាពកាន់តែលំបាកជាងមុន។ ដូច្នេះ គោលនយោបាយគាំពារជនក្រីក្រតាមរយៈការកសាងសំណាញ់សុវត្ថិភាពសង្គមគឺជាកិច្ចការចាំបាច់សម្រាប់ផ្តល់ភាពកក់ក្តៅជូនពលរដ្ឋក្រីក្រ ជាពិសេសជនចាស់ជរា។
នៅកម្ពុជា ពលរដ្ឋជាង ៨០ ភាគរយរស់នៅទីជនបទនិងដែលជាទូទៅមានជីវភាពក្រីក្រ។ ជីវភាពខ្វះខាតដោយសារខ្វះប្រភពចំណូលជារឿងមួយ ប៉ុន្តែ កង្វះប្រព័ន្ធធានារ៉ាប់រងសង្គមគឺជាបញ្ហាប្រឈមធំធេងមួយទៀត។ នៅពេលធ្លាក់ខ្លួនឈឺឬជួបគ្រោះអាសន្នណាមួយ ពួកគេស្ថិតក្នុងស្ថានភាពរងាគ្មានទីពឹង។ អ្នកខ្លះស្រវេស្រវាខ្ចីបុលគេដើម្បីបានប្រាក់ធ្វើសោហ៊ុយទៅមន្ទីរពេទ្យ។
ផ្លូវធ្វើដំណើរវែងឆ្ងាយ ចំណាយពេលយូរ រីឯសេវាព្យាបាលជំងឺក៏មានតម្លៃខ្ពស់និងមិនសូវមានប្រសិទ្ធភាពទៀត។ អ្នកដែលគ្មានលទ្ធភាពសោះសុខចិត្តព្យាបាលតាមលទ្ធភាពនៅឯផ្ទះនិងបណ្តោយតាមយថាកម្ម។ អ្នកខ្លះបង្ខំចិត្តលក់ឬបញ្ចាំដីស្រែចម្ការបន្តិចបន្តួចដែលជាដង្ហើមរស់របស់គ្រួសារដើម្បីដោះទ័ល។ ស្ថានភាពនេះបានបង្ហាញឲ្យឃើញថា ពលរដ្ឋខ្មែររស់នៅក្នុងស្ថានភាពរងា ខ្វះទីពឹង ដោយសារតែប្រព័ន្ធធានារ៉ាប់រងសង្គមនៅចន្លោះប្រហោងធំធេងជាពិសេសគឺសម្រាប់មនុស្សចាស់តែម្តង។
ជាការពិតណាស់ ប្រជាពលរដ្ឋកម្ពុជាបច្ចុប្បន្ន លើកលែងតែអ្នកមានជីវភាពធូធារមួយចំនួនតូច និងអ្នកបម្រើការឲ្យក្រុមហ៊ុនធំៗមួយចំនួនដ៏តិចតួចប៉ុណ្ណោះដែលមានលទ្ធភាពបង់ប្រាក់សេវាធានារ៉ាប់រងក្នុងកម្រិតណាមួយ។ ក្រៅពីនោះ ពួកគេរស់នៅគ្មានទីពឹងតាមយថាកម្ម។ ងាកទៅមើលមនុស្សចាស់វិញ អវត្តមានប្រព័ន្ធធានារ៉ាប់រងសង្គមខណៈដែលមណ្ឌលចាស់ជរាក៏មិនសូវមានទៀតនោះបានធ្វើឲ្យមនុស្សចាស់ដែលគ្មានកូនចៅ ញាតិសណ្តានសម្រាប់ទីពឹងរស់ក្នុងសភាពរងាឯកាយ៉ាងខ្លាំង។
មានជនចាស់ជរាច្រើនណាស់ដែលរស់នៅដោយលំបាកវេទនាជាពិសេសគ្រួសារដែលកូនចៅស្លាប់អស់កាលពីក្នុងសម័យខ្មែរក្រហម ឬស្លាប់ដោយសារជំងឺអេដសន៍ឬដោយឧប្បទ្ទវហេតុផ្សេងទៀត។ មនុស្សចាស់ជរាខ្លះដើរបេះបោចបន្លៃ ផ្លែឈើក្នុងព្រៃ ឬក៏ទូលនំលក់ដើម្បីដោះស្រាយជីវភាព។ មិនត្រឹមតែប៉ុណ្ណោះ ជនចាស់ជរាខ្លះទៀតត្រូវទទួលបន្ទុកចិញ្ចឹមចៅតូចៗក្នុងបន្ទុកជាច្រើនថែមទៀត។
ដោយសារកង្វះសំណាញ់សុវត្ថិភាពសង្គមនេះហើយបានជាបច្ចុប្បន្ន មនុស្សដែលមានវ័យចំណាស់ចាប់ផ្តើមព្រួយបារម្ភ។ ព្រួយបារម្ភដោយសារថា នៅពេលធ្វើការលែងកើត ពួកគេគ្មានប្រាក់ចំណូលអ្វីទាំងអស់។ មន្ត្រីរាជការមានប្រាក់សោធននិវត្តដែរតែមិនគ្រប់គ្រាន់សម្រាប់រស់ឲ្យបានសមរម្យទេ។ បើពឹងលើកូនក៏មិនប្រាកដថា កូនចៅជំនាន់នេះយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះឳពុកម្តាយកម្រិតណាដែរក្នុងបរិបទដែលយុវវ័យបច្ចុប្បន្នកាន់តែមាននិន្នាការចង់រស់នៅដោយឯករាជ្យពីឳពុកម្តាយកាន់តែច្រើនឡើងបែបនេះ។ អារម្មណ៍រងាឯកានេះបានកើតឡើងដោយសារតែកង្វះសំណាញ់សុវត្តិភាពសង្គមនេះឯង។
ដូច្នេះ រដ្ឋាភិបាលក៏ដូចជាគណបក្សនយោបាយក្រៅរដ្ឋាភិបាលដែរត្រូវផ្តោតការយកចិត្តទុកដាក់ចំពោះគោលនយោបាយគាំពារជនក្រីក្រនិងជនចាស់ជរាឲ្យបានច្រើនបំផុត ពោលគឺកម្ពុជាត្រូវបង្កើតសំណាញ់សុវត្ថិភាពសង្គមរឹងមាំមួយសម្រាប់ជួយការពារជនក្រីក្រនិងចាស់ជរាឲ្យចាកផុតពីភាពរងា។ បច្ចុប្បន្ន គណបក្សនីមួយៗហាក់ផ្តោតអារម្មណ៍ខ្លាំងទៅលើយុវជន ដើម្បីទាក់ទាញប្រជាប្រិយភាព ប៉ុន្តែ ពួកគេច្រើនតែភ្លេចគិតដល់ជនចាស់ជរា។ គោលនយោបាយផ្តល់ប្រាក់ឧបត្ថម្ភ ៤០ ០០០ រៀលដល់ចាស់ជរារបស់គណបក្សសង្គ្រោះជាតិអាចជាការចាប់ផ្តើមដ៏ល្អមួយ ប៉ុន្តែ នៅមិនទាន់គ្រប់គ្រាន់សម្រាប់ធានាឲ្យមនុស្សចាស់ជរារស់សមរម្យនៅឡើយទេ។
មានវិធីច្រើនយ៉ាងដែលអាចជួយរំដោះពលរដ្ឋក្រីក្រខ្មែរចេញពីភាពរងា៖ ទី១ ការបង្កើតឲ្យមានការធានារ៉ាប់រងខ្នាតតូចនៅទូទាំងប្រទេស។ ទី២ រដ្ឋាភិបាលត្រូវសម្រេចឲ្យបាននូវគោលនយោបាយដែលតម្រូវឲ្យអាជ្ញាធរដែនដីបម្រើពលរដ្ឋរបស់ខ្លួនឲ្យបានល្អនិងត្រូវផ្តល់សេវាដល់ពួកគេដោយមិនគិតថ្លៃនិងមានឲ្យប្រសិទ្ធភាព។ ទី៣ ការបង្កើតមូលនិធិចាំបាច់នានាដើម្បីជួយគ្នាក្នុងគ្រាអាសន្ន។ ទី៤ ការបង្ខិតមណ្ឌលសុខភាពដែលមានសេវាថោកនិងមានគុណភាពឲ្យទៅជិតផ្ទះប្រជាពលរដ្ឋ និងទី៥ គឺគោលនយោបាយអភិវឌ្ឍជនបទដើម្បីឲ្យពលរដ្ឋចាកចេញពីភាពក្រីក្រឲ្យបានឆាប់។
ទាំងនេះជាសំណាញ់សុវត្ថិភាពសង្គមដែលកម្ពុជាត្រូវកសាងដើម្បីការពារពលរដ្ឋរបស់ខ្លួនជាពិសេសជនក្រីក្រនិងមនុស្សចាស់ជរាឲ្យចាកផុតពីភាពរងារឯកា៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ