ការសម្របសម្រួលជាគន្លឹះនៃភាពជាដៃគូរវាងរដ្ឋាភិបាលនិងសង្គមស៊ីវិល
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៥:១៥
ជាថ្មីម្តងទៀត រដ្ឋាភិបាលនិងអង្គការសង្គមស៊ីវិលបានបង្ហាញពីភាពមិនចុះសម្រុងគ្នាយ៉ាងខ្លាំង មិនចាញ់ការមិនចុះសម្រុងរវាងរដ្ឋាភិបាលនិងបក្សប្រឆាំងនោះឡើយ។ កាលពីថ្ងៃចន្ទម្សិលមិញ លោកនាយករដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន បានបញ្ចេញប្រតិកម្មយ៉ាងខ្លាំងតបទៅនឹងការរិះគន់របស់អង្គការសង្គមស៊ីវិល។ ប្រមុខរដ្ឋាភិបាលអះអាងថា ច្បាប់មិនតម្រូវឲ្យរដ្ឋាភិបាលយកសេចក្តីព្រាងច្បាប់ទៅពិគ្រោះយោបល់ជាមួយសង្គមស៊ីវិលទេ។ ការបាត់បង់ភាពជាដៃគូរវាងរដ្ឋាភិបាលនិងសង្គមស៊ីវិលមានមូលហេតុច្រើនយ៉ាង ប៉ុន្តែ ភាពទន់ភ្លន់និងការសម្របសម្រួលជាគន្លឹះក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហា។
នៅកម្ពុជា ក្រៅពីភាពជាគូបដិបក្ខដូចទឹកនិងប្រេងរវាងរដ្ឋាភិបាលនិងបក្សប្រឆាំង ក៏នៅមានការមិនចុះសម្រុងគ្នាយ៉ាងខ្លាំងរវាងរដ្ឋាភិបាលនិងអង្គការសង្គមស៊ីវិលផងដែរ។ តាមពិតទៅ តួនាទីរបស់រដ្ឋាភិបាលនិងសង្គមស៊ីវិលមិនខុសគ្នាទេពីព្រោះ រដ្ឋាភិបាលក៏ចង់បម្រើប្រជាពលរដ្ឋដើម្បីទាក់ទាញការគាំទ្រពីម្ចាស់ឆ្នោត។ ចំណែកសង្គមស៊ីវិលក៏ធ្វើការដើម្បីការពារផលប្រយោជន៍សាធារណៈនិងប្រយោជន៍ពលរដ្ឋម្ចាស់ឆ្នោតដូចគ្នាដែរ។
ប៉ុន្តែ មានមូលហេតុច្រើនយ៉ាងដែលបណ្តាលឲ្យភាគីទាំងពីរមិនចុះសម្រុងគ្នា ៖
ជាបឋម ភាគីទាំងពីរតែងតែសម្អាងលើតួនាទីរបស់ខ្លួនតែរៀងៗខ្លួនដោយខ្វះភាពទន់ភ្លន់និងការសម្របសម្រួល។ រដ្ឋាភិបាលដែលកើតចេញពីការបោះឆ្នោតតែងចាត់ទុកខ្លួនឯងថាជាតំណាងរបស់ប្រជាជនទូទាំងប្រទេស ។ ដូច្នេះ រដ្ឋាភិបាលយល់ឃើញថា ការសម្រេចគោលនយោបាយដែលខ្លួនបានដាក់ចេញក្នុងពេលឃោសនារកសំឡេងឆ្នោតជាកិច្ចការសំខាន់ជាងការតម្រូវចិត្តសង្គមស៊ីវិលដែលគ្រាន់តែជាបណ្តុំមនុស្សមួយក្រុមតូចតែប៉ុណ្ណោះ។
ចំណែកអង្គការសង្គមស៊ីវិលវិញយល់ឃើញផ្ទុយពីនេះ។ ជាទូទៅ សង្គមស៊ីវិលតែងតាំងខ្លួនជាអ្នកការពារផលប្រយោជន៍ប្រជាពលរដ្ឋនិងជាសំឡេងរបស់ពលរដ្ឋម្ចាស់ឆ្នោត។ ដូច្នេះ ពួកគេមានសិទ្ធិទាមទារឬផ្តល់យោបល់ឲ្យរដ្ឋាភិបាលកែតម្រូវគោលនយោបាយរបស់ខ្លួនបាន។ ពេលខ្លះ សង្គមស៊ីវិលក៏បានដាក់សម្ពាធលើរដ្ឋាភិបាលតាមគ្រប់រូបភាពដើម្បីឲ្យរដ្ឋាភិបាលធ្វើការងារដោយតម្លាភាពនិងដើម្បីផលប្រយោជន៍សាធារណៈ។
មន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលដែលនៅមិនទាន់ស៊ាំនឹងការរិះគន់ក៏ជាបញ្ហាមួយដែរ។ ជាទូទៅ ពាក្យសរសើរគឺជាអ្វីដែលមន្ត្រីខ្មែរចូលចិត្តបំផុត។ ដូច្នេះនៅពេលទទួលពាក្យរិះគន់ មន្ត្រីរដ្ឋាភិបាលមានអារម្មណ៍ជាស្វ័យប្រវត្តិថាអ្នករិះគន់មានបង្កប់ដោយបំណងផ្សេងទៅវិញ។ ដូច្នេះ ហើយបានជារដ្ឋាភិបាលតែងច្រានចោលនិងវាយបកទៅលើអ្នករិះគន់វិញរាប់ទាំងសង្គមស៊ីវិលផង។
ម្យ៉ាងទៀត ទម្លាប់យកអង្គការសង្គមស៊ីវិលធ្វើជាឈ្នាន់ឈានទៅសម្រេចគោលដៅ របស់អ្នកនយោបាយមួយចំនួនក៏ជាចំណែកមួយធ្វើឲ្យរដ្ឋាភិបាលសម្លឹងឃើញអង្គការសង្គមស៊ីវិលដោយក្រសែភ្នែកមិនទុកចិត្តដែរ។ វាមិនមែនជារឿងកម្រទេដែលគេឃើញអ្នកនយោបាយផ្តើមកសាងប្រជាប្រិយភាពរបស់ខ្លួនតាមរយៈការបង្កើតអង្គការសង្គមស៊ីវិល។ អង្គការសង្គមស៊ីវិលប្រភេទនេះច្រើនតែធ្វើសកម្មភាពទាក់ទងនឹងប្រធានបទរសើបៗដូចជាប្រជាធិបតេយ្យ និងសិទ្ធិមនុស្សជាដើម។
ក៏មានដែរអ្នកដឹកនាំសង្គមស៊ីវិលដែលបង្ហាញអត្តសញ្ញាណរបស់ខ្លួនថា ជាអ្នកគាំទ្របក្សនយោបាយត្រង់ៗនិងយ៉ាងសកម្មទៀតផង។ សង្គមស៊ីវិលខ្លះទៀតត្រូវបានបង្កើតឡើងក្នុងគោលដៅផ្សេងដែលបង្កប់ពីក្រោយខ្នងទៅតាមការចង់បានរបស់ម្ចាស់ជំនួយ។
កត្តាទាំងនេះហើយដែលបង្កើតឲ្យមានទំនាក់ទំនងដ៏រកាំរកូសនិងពេលខ្លះឈានដល់ការប្រឈមមុខដាក់គ្នាយ៉ាងតឹងតែងរវាងរដ្ឋាភិបាលនិងសង្គមស៊ីវិល។ ទាំងនេះក៏ជាមូលហេតុដែលជំរុញឲ្យរដ្ឋាភិបាលបង្កើតច្បាប់គ្រប់គ្រងអង្គការសង្គមស៊ីវិលផងដែរ។ តាមពិត ប្រសិនបើភាគីទាំងពីរនេះរកឃើញភាពជាដៃគូដ៏ល្អជាមួយគ្នាវិញនោះ មានផលប្រយោជន៍ច្រើនណាស់ដែលអាចជួយជំរុញការអភិវឌ្ឍប្រទេសគ្រប់វិស័យ។
ពិតហើយថា រដ្ឋាភិបាលកើតចេញពីការបោះឆ្នោត ប៉ុន្តែ សកម្មភាពនិងគោលនយោបាយរបស់រដ្ឋាភិបាលក៏អាចមានការខ្វះចន្លោះនិងធ្វើឲ្យប៉ះពាល់ផលប្រយោជន៍ប្រជាជនដែរ។ ជាក់ស្តែង គម្រោងដីសម្បទានសេដ្ឋកិច្ច និងគម្រោងអភិវឌ្ឍផ្សេងៗទៀតដែលបង្កើតឲ្យមានទំនាស់ដីធ្លីយ៉ាងច្រើនកន្លងទៅនេះគឺជាឧទាហរណ៍ស្រាប់។ ដូច្នេះ ប្រសិនបើរដ្ឋាភិបាលយកសង្គមស៊ីវិលធ្វើជាភ្នែកច្រមុះ បញ្ហាជាច្រើនអាចនឹងត្រូវបញ្ចៀស។ ម្យ៉ាងទៀត សង្គមស៊ីវិលក៏អាចកៀងគរថវិកានិងធនធានមនុស្សដើម្បីជួយកិច្ចការរដ្ឋាភិបាលបានយ៉ាងច្រើនផងដែរ។
សរុបមកវិញ ការរកឲ្យឃើញភាពជាដៃគូរវាងរដ្ឋាភិបាលនិងសង្គមស៊ីវិលពិតជាមានសារៈសំខាន់ណាស់សម្រាប់ពន្លឿនការអភិវឌ្ឍន៍ប្រទេស។ ភាពទន់ភ្លន់និងការសម្របសម្រួលត្រូវគេមើលឃើញថាជាគន្លឹះដើម្បីសម្រេចគោលដៅនេះ។ ផ្ទុយទៅវិញ ប្រសិនបើរដ្ឋាភិបាលនិងសង្គមស៊ីវិល ដែលអះអាងថាជាអ្នកបម្រើប្រជាពលរដ្ឋដូចគ្នានោះ បែរជាតាំងខ្លួនជាគូបដិបក្ខ បន្តទៀតនោះវាគឺជាបរាជ័យដ៏គួរឲ្យសោកស្តាយបំផុតសម្រាប់ពលរដ្ឋខ្មែរ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ