យុវវ័យខ្មែរបច្ចុប្បន្នត្រូវគេសង្កេតឃើញជាទូទៅថា មិនសូវចាប់អារម្មណ៍នឹងបញ្ហាសង្គមហើយចូលរួមក្នុងការដោះស្រាយ បញ្ហាទេ តែពួកគេបែរជាចាប់អារម្មណ៍នឹងការសប្បាយផ្ទាល់ខ្លួនច្រើនជាង។ នៅពេលដែលសង្គមជួបបញ្ហាដូចជាគ្រោះទឹកជំនន់នាពេលបច្ចុប្បន្ន ជាដើម គេមិនសូវបានឃើញសកម្មភាពរបស់យុវវ័យស្រករក្រោយក្នុងការចូលរួម ជួយដោះស្រាយបញ្ហាឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ យុវវ័យបានបង្ហាញភាពសកម្មរបស់ខ្លួនយ៉ាងខ្លាំងនៅពេលមានការប្រគំ តន្ត្រី ការប្រឡងចម្រៀង ឬប្រឡងជ្រើសរើសតារាជាដើម។តើអ្វីទៅជាអាកប្បកិរិយារបស់យុវវ័យបច្ចុប្បន្ន?
នៅពេលដែលប្រទេសជាតិជួបបញ្ហាធំៗ ដូចជាគ្រោះទឹកជំនន់ដ៏មហន្តរាយដូចពេលនេះជាដើម គេមិនបានឃើញសកម្មភាពរបស់យុវវ័យចូលរួមជួយឈឺឆ្អាលទោះដោយកម្លាំងកាយក្តីឬកម្លាំងចិត្តក្តីដើម្បីសម្រាលបញ្ហាសង្គមរបស់ខ្លួនឡើយ។ ភាពអសកម្ម និងកង្វះការផ្តួចផ្តើមគំនិតដើម្បីជាប្រយោជន៍សង្គមត្រូវគេមើលឃើញថា គឺជាគុណវិបត្តិដ៏ធំធេងរបស់យុវវ័យសម័យបច្ចុប្បន្ន។ កាលពីពេលថ្មីៗកន្លងទៅនេះ នៅពេលដែលប្រទេសជាតិមានសង្គ្រាមជាមួយប្រទេសជិតខាងអំពីបញ្ហាព្រំដែនក៏យុវវ័យស្រករក្រោយមិនចាត់ទុកជាបញ្ហារបស់ពួកគេដែរ។
ផ្ទុយទៅវិញ យុវវ័យបែរជាបង្ហាញភាពសកម្ម និងក្លាហានយ៉ាងខ្លាំងក្នុងសកម្មភាពប្រឡងជ្រើសរើសអ្នកចម្រៀង តារាសម្តែង ឬតារាទូរទស្សន៍ជាដើម។ ពួកគេទាំងស្រីទាំងប្រុសបានពពាក់ពពូនទៅដាក់ពាក្យប្រឡង ហើយបានបង្ហាញភាពក្លាហានតាមរយៈការសម្តែងនៅចំពោះមុខមហាជនបើទោះបីជាឈុតឆាកខ្លះមានសភាពស្រើបស្រាលក៏ដោយ ក៏ពួកគេអាចធ្វើបាន។
ម្យ៉ាងទៀត នៅពេលមានផ្សារទំនើបទើបបើកថ្មី បំពាក់ដោយបន្ទប់ខារ៉ាអូខេ ពួកគេនឹងពពាក់ពពូនទៅដើរកម្សាន្ត ឬចុះឈ្មោះជាសមាជិក រហូតដល់ពេលខ្លះគេចសាលាផងក៏មាន។ ក្នុងវិស័យបច្ចេកវិទ្យាវិញ យុវវ័យបច្ចុប្បន្នក៏បានបង្ហាញភាពសកម្មយ៉ាងខ្លាំងដែរក្នុងការភ្ជាប់ខ្លួនយ៉ាងរហ័សទៅនឹងប្រពន្ធ័ Internet, I phone ឬបណ្តាញសង្គម Facebook។ ប៉ុន្តែ ពួកគេមិនបានទាញយកប្រយោជន៍ពីបច្ចេកវិទ្យាទំនើបទាំងនោះមកបម្រើការសិក្សារបស់ខ្លួនឡើយ ដោយគ្រាន់តែជាការបង្ហាញពីភាពទាន់សម័យ និងភាពស្រើបស្រាលត្រេកត្រអាលក្នុងផ្លូវផ្សេងទៅវិញ។
ផ្ទុយពីនេះ យុវវ័យបានសម្តែងការរារែក និងលាក់មុខមិនសូវចូលរួមឡើយនៅពេលដែលមានកម្មវិធីប្រកួតចំណេះដឹងទូទៅនៅតាមសាលាឬក្នុងកម្មវិធីទូរទស្សន៍នានាម្តងៗ។ សិស្សសាលាឬនិស្សិតវ័យក្មេងភាគច្រើនមិនសូវបានតាមដាន ឬមិនខ្វល់ទាល់តែសោះអំពីបញ្ហាប្រទេសជាតិ ឬបញ្ហាប្រឈមរបស់សង្គម។ ប្រសិនបើពួកគេមើលទូរទស្សន៍ ពួកគេប្រាកដជាចូលចិត្តការប្រគំតន្ត្រី ឬភាពយន្តកូរ៉េ ជាងកម្មវិធីព័ត៌មាន។ ប្រសិនបើស្តាប់វិទ្យុវិញ យុវវ័យច្រើនចាប់អារម្មណ៍កម្មវិធីដោះស្រាយវិបត្តិស្នេហា ច្រើនជាងកម្មវិធីអប់រំ។ ប្រសិនបើពួកគេទៅផ្សារ គេចូលចិត្តនាំគ្នាដើរមើលម៉ូតទូរស័ព្ទ សម្លៀកបំពាក់ ឬចម្រៀងខារ៉ាអូខេទើបចេញថ្មីជាជាងសម្លឹងរកមើលសៀវភៅសម្រាប់អានដើម្បីបង្កើនចំណេះដឹងរបស់ខ្លួន។ នេះសបញ្ជាក់ឲ្យឃើញថា យុវវ័យសម័យនេះ ហាក់មិនបានបង្ហាញពីក្តីស្រមៃចង់ក្លាយជាបញ្ញវន្តដែលពោរពេញដោយចំណេះដឹង និងចំណេះធ្វើពិតប្រាកដឡើយ តែមោទនភាពរបស់ពួកគេ គឺការក្លាយខ្លួនជាតារាចម្រៀង តារាសម្តែង ឬតារាទូរទស្សន៍ច្រើនជាង។
ជាការពិតណាស់ នេះជាធម្មជាតិរបស់យុវវ័យ និងជាបញ្ហាសាកលមួយតែប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែ អ្វីដែលសំខាន់គឺការតម្រង់ទិសពួកគេពីសំណាក់គ្រួសារ សាលារៀន និងសង្គមទាំងមូល។ នៅពេលដែលយន្តការសម្រាប់តម្រង់ទិសយុវវ័យគាំងមិនដំណើរការ ឬដំណើរការមិនល្អ វាបា្រកដណាស់ថា យុវជនស្រករក្រោយនឹងគ្មានគោលដៅច្បាស់លាស់ឡើយ។
ដើម្បីយករួចខ្លួន មនុស្សមួយចំនួនបានទម្លាក់កំហុសទៅលើសាកលភាវូបនីយកម្ម។ ការទម្លាក់កំហុសលើបញ្ហានេះក៏មិនខុសដែរ ប៉ុន្តែ គេមិនត្រូវភ្លេចថាសាកលភាវូបនីយកម្មគឺជាបញ្ហាសាកលមួយដែលពិបាកទប់។ វិធីសាស្ត្រដើម្បីទប់គឺ ប្រទេសនីមួយៗត្រូវចាក់គ្រឹះធនធានមនុស្សរបស់ខ្លួនឲ្យបានរឹងមាំ។ នៅពេលដែលពលរដ្ឋ ជាពិសេសយុវវ័យ ស្គាល់អត្តសញ្ញាណខ្លួនបានច្បាស់លាស់ និងដឹងថា ខ្លួនចេញមកពីណា ហើយត្រូវធ្វើដំណើរទៅណា វប្បធម៌អាក្រក់មកពីខាងក្រៅពិបាកនឹងវាយលុកលើពួកគេបានណាស់។
ផ្ទុយទៅវិញ ប្រសិនបើយុវវ័យស្ថិតនៅក្នុងភាពវិលវល់ដូចចកកណ្តាលមហាសាគរ ពួកគេងាយណាស់នឹងងាករេតាមកម្លាំងខ្យល់បក់។ នេះជាអ្វីដែលអ្នកតម្រង់ទិសសង្គមទាំងឡាយត្រូវចាប់អារម្មណ៍និងពិនិត្យមើលឡើងវិញជាបន្ទាន់ចំពោះអាកប្បកិរិយារបស់យុវវ័យខ្មែរនាពេលបច្ចុប្បន្ន៕
