«ច្បាប់អង្គការ» ជាឧបករណ៍រារាំងសេរីភាពសង្គមស៊ីវិល ?
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៤:១២
ក្រុមអង្គការសង្គមស៊ីវិលបានបញ្ចេញប្រតិកម្មសាជាថ្មីម្តងទៀតនៅក្នុងសប្តាហ៍នេះបន្ទាប់ពីរដ្ឋាភិបាលបានបញ្ចេញសេចក្តីព្រាងច្បាប់លើកទី២ស្តីពីសមាគមនិងអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល ។ សេចក្តីព្រាងច្បាប់ទី២នេះត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយកាលពីចុងខែមីនាបន្ទាប់ពីទទួលបានអនុសាសន៍ជាច្រើនពីអង្គការសង្គមស៊ីវិល។ ក៏ប៉ុន្តែ សេចក្តីព្រាងច្បាប់កែប្រែថ្មីនេះក៏មិនបានធ្វើឱ្យសង្គមស៊ីវិល ពេញចិត្តដែរ។ ពួកគេអះអាងថា មានតែចំណុចតូចតាចមួយចំនួនប៉ុណ្ណោះដែលត្រូវបានកែប្រែ រីឯចំណុចសំខាន់ៗដែលទទួលរងការរិះគន់យ៉ាងខ្លាំងនោះមិនត្រូវបាន កែប្រែឡើយ។ តើច្បាប់ស្តីពីសមាគម និងអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលដែលរដ្ឋាភិបាលគ្រោងបញ្ជូនទៅសភាអនុម័តនៅ ពេលខាងមុខនេះពិតជាឧបករណ៍រារាំងសេរីភាពសង្គមស៊ីវិលមែនឬ?
ជាច្រើនខែមកហើយដែលសេចក្តីព្រាងច្បាប់ស្តីពីសមាគម និងអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាល ឬហៅដោយខ្លីថា «ច្បាប់អង្គការ» បានបង្កើតឱ្យមានបរិយាកាសតានតឹងរវាងសង្គមស៊ីវិល និងរដ្ឋាភិបាល។ អង្គការសង្គមស៊ីវិលបានតស៊ូមតិយ៉ាងស្វិតស្វាញដើម្បីកែលម្អសេចក្តីព្រាងច្បាប់នេះបន្ទាប់ពីការរារាំងច្បាប់នេះមិនឱ្យចេញជារូបរាងត្រូវជួបនឹងបរាជ័យរួចមក។
រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជាបានបង្ហាញពីបំណងដ៏មោះមុតរបស់ខ្លួនក្នុងការបង្កើតឱ្យមានច្បាប់នេះឡើងក្នុងគោលដៅដែលគេពន្យល់ថាដើម្បីគ្រប់គ្រងអង្គការសង្គមស៊ីវិលឱ្យមានសណ្តាប់ធ្នាប់និងតម្លាភាព ជាពិសេសគឺចៀសផុតពីការជ្រកកោនរបស់ក្រុមភេរវករក្រោមស្លាកសង្គមស៊ីវិល។ មានហេតុផលច្រើនយ៉ាងដែលជំរុញឱ្យរដ្ឋាភិបាលបង្កើតច្បាប់នេះឡើង៖
ទី១៖ កម្ពុជាក្នុងដំណាក់កាលអភិវឌ្ឍន៍គឺជា«ឋានសួគ៌» នៃអង្គការសង្គមស៊ីវិល នេះជាពាក្យដែលលោកនាយករដ្ឋមន្ត្រីបានប្រើប្រាស់ជាច្រើនដងនៅក្នុងសុន្ទរកថាសាធារណៈរបស់ខ្លួន។ ឋានសួគ៌ពីព្រោះតែប្រទេសដ៏តូចមួយនេះ មានអង្គការសង្គមស៊ីវិលច្រើនពាន់អង្គភាពកំពុងធ្វើសកម្មភាព។ សកម្មភាពដ៏គគ្រឹកគគ្រេងបែបនេះនាំឱ្យរដ្ឋាភិបាលព្រួយបារម្ភពីភាពអនាធិបតេយ្យ។
ទី២៖ អង្គការសង្គមស៊ីវិលមួយចំនួនបានបង្កបញ្ហានៅក្នុងសង្គម និងមួយចំនួនទៀតបង្កើតឡើងដើម្បីគ្រាន់តែស្វែងរកលាភសក្ការៈ។ លើសពីនេះ អង្គការសង្គមស៊ីវិលខ្លះទៀតបានក្លាយជាជម្រករបស់ភេរវករដូចជាក្រុមចលនា CFF និងការសំងំលាក់ខ្លួនក្រោមស្លាកសង្គមស៊ីវិលរបស់មេភេរវករ ហាំ បាលី ជាដើម។
ទី៣៖ អង្គការសង្គមស៊ីវិលខ្លះត្រូវបានគេបង្កើតឡើងសម្រាប់ជាឈ្នាន់ឈានទៅកាន់ឆាកនយោបាយ។ សង្គមស៊ីវិលប្រភេទនេះធ្វើសកម្មភាពមិនខុសអ្វីពីអ្នកនយោបាយឡើយដែលធ្វើឱ្យរដ្ឋាភិបាលវិលក្បុងជារឿយៗ។ ហេតុផលសំខាន់ៗទាំងនេះ បង្កើតជាទឡ្ហីករណ៍គ្រប់គ្រាប់សម្រាប់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការបង្កើតឱ្យមានច្បាប់ស្តីពីការគ្រប់គ្រងសមាគម និងអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលនេះឡើង។
ប៉ុន្តែ សេចក្តីព្រាងច្បាប់នេះត្រូវបានសង្គមស៊ីវិលមើលឃើញថាជាឧបករណ៍សម្រាប់«រារាំង» សេរីភាពរបស់ពួកគេទៅវិញ។ ហេតុផលរបស់ក្រុមសង្គមស៊ីវិលគឺ ច្បាប់នេះបានបង្កភាពស្មុគស្មាញសម្រាប់ពួកគេ និងជាពិសេសច្បាប់នេះអាចនឹងត្រូវគេប្រើប្រាស់ជាឧបករណ៍រារាំងសេរីភាពរបស់សង្គមស៊ីវិល ជាពិសេសអង្គការណាដែលធ្វើសកម្មភាពខ្លាំងដូចជាអង្គការដែលធ្វើការងារខាងសិទ្ធិមនុស្ស និងប្រជាធិបតេយ្យជាដើម។
ការតម្រូវឱ្យសមាគមឬអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលត្រូវតែចុះបញ្ជី និងការផ្តល់អំណាចឱ្យអាជ្ញាធរអាចបិទអង្គការក្រៅរដ្ឋាភិបាលមួយបានដោយស្រួល។ល។ និង។ល។ សុទ្ធសឹងជាលក្ខខណ្ឌដែលអង្គការសង្គមស៊ីវិលចាត់ទុកជាឧបសគ្គធំធេងសម្រាប់សកម្មភាពរបស់ពួកគេ។ យ៉ាងណាក៏ដោយសេចក្តីព្រាងច្បាប់ដែលមាន១១ជំពូក និង៥៨មាត្រានេះនឹងត្រូវគេបញ្ជូនទៅរដ្ឋសភាក្នុងពេលឆាប់ៗខាងមុខនេះហើយ។ សំណួរដែលសំខាន់នៅទីនេះគឺ តើច្បាប់នេះមានគោលដៅត្រឹមបំបាត់ភាពអនាធិបតេយ្យក្នុងពិភពសង្គមស៊ីវិល ឬក៏មានបង្កប់ចេតនាលើសពីនេះ? ចម្លើយជាក់លាក់តបទៅនឹងសំណួរនេះពិតជាពិបាកនឹងរក ក៏ប៉ុន្តែ ភាពមន្ទិលសង្ស័យបានធ្វើឱ្យមានសេចក្តីសន្និដ្ឋានមួយចំនួនក្នុងទិសដៅនេះរួចទៅហើយ។
សរុបមកវិញ អង្គការសង្គមស៊ីវិលបានចូលរួមចំណែកយ៉ាងសំខាន់ក្នុងការស្តារប្រទេសកម្ពុជាឡើងវិញក្នុងរយៈពេលប៉ុន្មានទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ។ ក្នុងនាមជាអ្នកចូលរួមចំណែកធ្វើឱ្យប្រទេសមានច្បាប់និងគោរពច្បាប់ សង្គមស៊ីវិលខ្លួនឯងមិនត្រូវគេចវេះពីការគ្រប់គ្រងរបស់ច្បាប់ឡើយ។ ក៏ប៉ុន្តែ ច្បាប់ក៏មិនគួរក្លាយជាឧបករណ៍រារាំងសេរីភាពរបស់សង្គមស៊ីវិលដែលធ្វើសកម្មភាពដើម្បីគោលដៅត្រឹមត្រូវនោះឡើយពីព្រោះសង្គមស៊ីវិលជាដៃគូមិនអាចខ្វះបានរបស់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការអភិវឌ្ឍន៍ប្រទេស។
ក្នុងបរិបទនេះ រដ្ឋាភិបាលនិងសង្គមស៊ីវិលគួរតែចំណាយពេលវេលាឱ្យបានច្រើនដើម្បីស្វែងយល់ពីគ្នាទៅវិញទៅមកហើយរកឱ្យឃើញនូវដំណោះស្រាយសមស្របមួយដែលទាំងអស់គ្នាអាចទទួលផលប្រយោជន៍ពីច្បាប់នេះជាជាងការប្រឈមមុខដាក់គ្នាដោយក្រសែភ្នែកជាគូសត្រូវ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ