កម្ពុជាៈមោទនភាពនៅក្នុងរង្វង់នៃចំណុចប្រឈមជាច្រើន
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៣:៣៧
កិច្ចប្រជុំសំខាន់៣ទើបតែបានចប់ទៅនៅក្នុងសប្តាហ៍នេះគឺ កិច្ចប្រជុំកម្ពុជា ឡាវ វៀតណាម (CLV) កិច្ចប្រជុំកម្ពុជា ឡាវ ភូមា និងវៀតណាម (CLMV) និងកិច្ចប្រជុំនៃយុទ្ធសាស្ត្រកិច្ចសហប្រតិបត្តិការ អាយេយ៉ាវ៉ាឌី ចៅប្រាយ៉ា មេគង្គ ហៅកាត់ថា ACMECS ។ កិច្ចប្រជុំទាំងបី មានគោលដៅតែមួយគឺធ្វើយ៉ាងណាឲ្យប្រទេសដែលមានការអភិវឌ្ឍន៍យឺត ជាងគេទាំង៤ក្នុង អាស៊ានមានសន្ទុះនៃការអភិវឌ្ឍន៍លឿនជាងនេះ។ កម្ពុជាមានមោទនភាពក្នុងការទទួលធ្វើម្ចាស់ផ្ទះនៃកិច្ចប្រជុំជា លក្ខណៈអន្តរជាតិទាំងបីក្នុងឋានៈជារដ្ឋអធិបតេយ្យមួយ ប៉ុន្តែ ការនេះក៏បានបង្ហាញឲ្យឃើញដែរថានៅមានកិច្ចការជាច្រើនទៀត ដែលអ្នកនយោបាយខ្មែរត្រូវធ្វើដើម្បីដើរឲ្យទាន់គេឯងក្នុងតំបន់ អាស៊ាន។
សប្តាហ៍នេះអាចចាត់ទុកជាសប្តាហ៍ដ៏មានសារៈសំខាន់បំផុតមួយសម្រាប់ប្រទេសកម្ពុជា។ រាជធានីភ្នំពេញបានទទួលធ្វើម្ចាស់ផ្ទះសម្រាប់ព្រឹត្តិការណ៍ធំៗ៣ខុសគ្នានោះគឺកិច្ចប្រជុំកម្ពុជា ឡាវ វៀតណាម (CLV) លើកទី៦ កិច្ចប្រជុំកម្ពុជា ឡាវ ភូមា និងវៀតណាម (CLMV) លើកទី៥ និងកិច្ចប្រជុំស្តីពីយុទ្ធសាស្ត្រកិច្ចសហប្រតិបត្តិការអាយេយ៉ាវ៉ាឌី ចៅប្រាយ៉ា មេគង្គ ដែលហៅកាត់ថា ACMECS លើកទី៤ដែលបានប្រព្រឹត្តទៅចាប់ពីថ្ងៃទី១៦ដល់១៧វិច្ឆិកាកន្លងទៅ។
កិច្ចប្រជុំទាំង៣នេះមានគោលដៅរួមតែមួយៈគឺការពន្លឿនកិច្ចអភិវឌ្ឍន៍ប្រទេសដែលលូតលាស់យឺតជាងគេក្នុងអាស៊ានសំដៅកាត់បន្ថយគម្លាតជាមួយសមាជិកផ្សេងទៀត។ និយាយឲ្យចំ កម្ពុជា ឡាវ ភូមា និងវៀតណាមគឺជាប្រទេសដែលត្រូវខិតខំឲ្យបានខ្លាំងជាងនេះដើម្បីដើរឲ្យទាន់គេឯងក្នុងអាស៊ានក៏ដូចជាក្នុងសកលលោកទាំងមូល។
ថ្វីដ្បិតតែមើលមួយភ្លែត ព្រឹត្តិការណ៍នេះហាក់មានអត្ថន័យខ្លាំងខាងសេដ្ឋកិច្ច ប៉ុន្តែប្ញសគល់នៃភាពក្រីក្រគឺបណ្តាលមកពីកត្តានយោបាយនេះតែម្តង។ នយោបាយគឺជាក្បាលរទេះភ្លើងសម្រាប់អូសទាញប្រទេសមួយឲ្យរីកលូតលាស់លឿនឬក៏យឺត ឬឲ្យវិនាសហិនហោចក៏បាន។ ជាក់ស្តែង កម្ពុជាដែលបានក្លាយជាប្រទេសក្រីក្រជាងគេមួយក្នុងលោកដូចបច្ចុប្បន្ននេះក៏បណ្តាលមកពីកំហុសឆ្គងនៃការដឹកនាំរបស់អ្នកនយោបាយនេះដែរ។ ប្រសិនបើគ្មានសង្គ្រាមស៊ីវិលហែកហួរគ្នា និងជាពិសេសគ្មានរបបខ្មែរក្រហមទេនោះ ម៉្លេះសមកម្ពុជាក៏មិនធ្លាក់ខ្លួនដល់ថ្នាក់នេះដែរ។
ងាកទៅមើលប្រទេសបីផ្សេងទៀតដែលមានការលូតលាស់តិចជាងគេក្នុងអាស៊ាន គឺឡាវ ភូមា និងវៀតណាម ក៏គេអាចឃើញយ៉ាងច្បាស់ដែរអំពីមូលហេតុនៃការយឺតយ៉ាវនៃការអភិវឌ្ឍន៍។ នោះគឺរបបនយោបាយដែលមិនអំណោយផលគឺជារនាំងនៃការរីកចម្រើនរបស់ប្រទេសជាតិ។ ប្រទេសទាំងនោះ ថ្វីដ្បិតតែមិនបានឆ្លងកាត់របបវាលពិឃាតដូចកម្ពុជាក៏ពិតមែន ក៏ប៉ុន្តែ ការប្រកាន់យកនយោបាយបែបកុម្មុយនិស្តតឹងរ៉ឹងគឺជាទណ្ឌកម្មដែលគ្របសង្កត់មកលើប្រទេសជាតិ និងប្រជាពលរដ្ឋខ្លួនឯង។
ឆ្លងកាត់ព្រឹត្តិការណ៍សំខាន់ទាំង៣ដែលកម្ពុជាមានកិត្តិយសធ្វើជាម្ចាស់ផ្ទះក្នុងសប្តាហ៍នេះ គេអាចមើលឃើញរូបភាពពីរយ៉ាងដែលមានចរិតវិជ្ជមានផង និងអវិជ្ជមានផង។ វិជ្ជមាននៅត្រង់ថា បន្ទាប់ពីរួចចាកផុតពីភ្លើងសង្រ្គាមកម្ពុជាបាននិងកំពុងងើបឈរឡើងវិញដោយធ្វើសមាហរ័ណកម្មជាមួយបណ្តាប្រទេសក្នុងតំបន់ក៏ដូចជាក្នុងពិភពលោកក្នុងឋានៈជារដ្ឋមួយដែលឈរស្មើមុខមាត់ជាមួយគេឯង។ ការទទួលធ្វើម្ចាស់ផ្ទះនៃកិច្ចប្រជុំជាលក្ខណៈអន្តរជាតិធំៗបានដូចដែលយើងបានឃើញនៅពេលនេះគឺជាឧទាហរណ៍ស្រាប់។
ក៏ប៉ុន្តែ ទន្ទឹមនឹងរូបភាពដ៏គួរឲ្យមោទនភាពនេះ គេមិនត្រូវភ្លេចទេថាកម្ពុជាកំពុងឈរក្នុងចំណោមបណ្តាប្រទេសដែលមានការលូតលាស់តិចតួចជាងគេក្នុងអាស៊ាន។ នេះមិនមែនជាអ្វីដែលគួរឲ្យភ្ញាក់ផ្អើលឡើយពីព្រោះគ្រប់គ្នាសុទ្ធតែបានដឹងហើយអំពីអតីតកាលដ៏ជូរចត់របស់កម្ពុជា។ មកដល់ចំណុចនេះ សារនយោបាយសំខាន់បំផុតសម្រាប់អ្នកនយោបាយខ្មែរគឺៈសន្តិភាពនិងស្ថិរភាពនយោបាយគឺជាវត្ថុដ៏ពិសិដ្ឋសម្រាប់ប្រទេសនិងប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ។ ដូច្នេះ អ្នកនយោបាយគួរស្រង់បទពិសោធន៍ពីប្រវត្តិសាស្ត្ររបស់ខ្លួនហើយចៀសវាងការធ្វើនយោបាយដែលនាំឲ្យប្រទេសជាតិវិនាសហិនហោចទៀត។
យ៉ាងណាក៏ដោយ គេក៏មិនគួរនឹងស្កប់ស្កល់នឹងសន្តិភាពនិងស្ថិរភាពនយោបាយនោះពេកដែរ។ ការប្រឹងប្រែងអភិវឌ្ឍន៍ប្រទេសគឺជាបេសកកម្មចាំបាច់មួយទៀតដែលទាំងអស់គ្នាត្រូវរួមចំណែក ទាំងបក្សកាន់អំណាចនិងបក្សប្រឆាំង។ គឺរួមចំណែកដើម្បីលើកស្ទួយមោទនភាពជាតិខ្មែរដ៏ពិតប្រាកដមួយនៅលើឆាកអន្តរជាតិ៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ