កម្ពុជាក្នុងបរិបទដែលត្រូវចេះរៀនរស់ដោយខ្លួនឯង
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ស្តាប់ - ០៥:០៥
មានហេតុផលជាច្រើនដែលបង្ហាញថា សហគមន៍អន្តរជាតិកំពុងតែផ្តើមបង្វែរជំនួយរបស់ខ្លួនងាកចេញពីកម្ពុជាជាបណ្តើរៗហើយ ។ ម្យ៉ាងគឺដោយសារពួកគេបានជួយកម្ពុជាច្រើនហើយរយៈពេលជាងពីរទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ និងម្យ៉ាងទៀត ដោយសារកម្ពុជាមានកំណើនសេដ្ឋកិច្ចខ្ពស់គួរសមដែលអាចចាត់ទុកជាប្រទេសដែលមានចំណូលមធ្យម។ ដូច្នេះ ដល់ពេលហើយដែលកម្ពុជាត្រូវរៀនរស់ដោយខ្លួនឯងដោយផ្តាច់ខ្លួនបន្តិចម្តងៗពីជំនួយបរទេស។ នេះជាវិញ្ញាសាដ៏លំបាក ប៉ុន្តែ កម្ពុជាត្រូវគេមើលឃើញថា មានលទ្ធភាពអាចឈានទៅរស់ដោយខ្លួនឯងបានប្រសិនបើរដ្ឋាភិបាលមានការតាំងចិត្តឲ្យបានមុតមាំ។
អត្រាភាពក្រីក្ររបស់កម្ពុជាបានធ្លាក់ចុះជាងពាក់កណ្តាលក្នុងរយៈពេល៧ឆ្នាំចុងក្រោយនេះពោលគឺធ្លាក់ចុះពី ៥៣% ក្នុងឆ្នាំ ២០០៤ មកត្រឹម ២០,៥% នៅឆ្នាំ ២០១១ ។ នេះបើយោងតាមរបាយការណ៍វាយតម្លៃភាពក្រីក្រថ្មីរបស់ធានាគារពិភពលោកដែលត្រូវបានផ្សព្វផ្សាយកាលពីខែកុម្ភៈកន្លងទៅ។ ម្យ៉ាងទៀត ទាំងធនាគារពិភពលោក ទាំងធនាគារអភិវឌ្ឍន៍អាស៊ីសុទ្ធតែបានព្យាការណ៍កំណើនសេដ្ឋកិច្ចកម្ពុជាសម្រាប់ឆ្នាំ ២០១៤ នេះនិងឆ្នាំបន្តបន្ទាប់ទៀតថាអាចរក្សាបានកំណើនក្នុងអត្រាថេរនិងខ្ពស់គួរសមគឺនៅក្នុងរង្វង់ ៧ភាគរយ។
របាយការណ៍នានារបស់នាយកដ្ឋានគយនិងរដ្ឋាករក៏បានបង្ហាញថា ចំណូលពន្ធបានកើនឡើងគួរឲ្យកត់សម្គាល់ដែរចាប់តាំងពីរដ្ឋាភិបាលផ្តើមធ្វើកំណែទម្រង់នានារយៈពេលចុងក្រោយនេះ។ ចំណូលរដ្ឋកើនអាចមានន័យពីរយ៉ាង៖ ម្យ៉ាងគឺដោយសារការធ្លុះធ្លាយថវិការដ្ឋចូលហោប៉ៅឯកជនអាចត្រូវបានកាត់បន្ថយខ្លះ និងម្យ៉ាងទៀតអាចមកពីការប្រមូលពន្ធត្រូវបានធ្វើឡើងដោយម៉ត់ចត់ជាងមុន។ យ៉ាងណាក៏ដោយ នៅមានថវិកាជាតិច្រើនណាស់ដែលហូរចូលហោប៉ៅបុគ្គលឯកជនមួយក្តាប់តូចហើយបានធ្វើឲ្យប្រទេសពិបាកនឹងចាកចេញពីការពឹងពាក់លើជំនួយបរទេស។
ជាក់ស្តែងចំណូលដែលបានមកពីធនធានធម្មជាតិដ៏មានតម្លៃដូចជាព្រៃឈើ រ៉ែ និងធនធានជលផលជាដើម។ ប្រសិនបើគ្រប់គ្រងបានល្អ ធនធានទាំងនោះនឹងផ្តល់ថវិកាចូលរដ្ឋយ៉ាងសម្បើមនិងក៏ជាប្រភពរស់មិនចេះរីងស្ងួតរបស់ប្រទេសផងដែរ។ ប៉ុន្តែ គួរឲ្យសោកស្តាយ ប្រភពរស់របស់ខ្មែរបែរជារងការបំផ្លាញយ៉ាងអនាធិបតេយ្យជារៀងរហូតមកហើយកំពុងឈានទៅវិនាសហិនហោច។ អំពើពុករលួយនិងកង្វះតម្លាភាពក្នុងការដឹកនាំនិងគ្រប់គ្រងធនធានដែលមានស្រាប់គឺជាហេតុផលចម្បងដែលធ្វើឲ្យបាត់បង់ចំណូលរដ្ឋនិងធ្វើឲ្យមានគម្លាតកាន់តែខ្លាំងរវាងអ្នកមាននិងអ្នកក្រ។
យ៉ាងណាក៏ដោយ សហគមន៍អន្តរជាតិមិនអាចចាំផ្តល់ជំនួយដល់ប្រទេសមួយជារៀងរហូតនោះទេ។ សម្រាប់កម្ពុជា វាហាក់ដូចជាយូរគ្រប់គ្រាន់ហើយដែលសហគមន៍អន្តរជាតិបានផ្តល់ជំនួយរយៈពេលជាងពីរទសវត្សរ៍មកនេះ។ ម្យ៉ាងទៀត ជំនួយនឹងត្រូវគេកាត់បន្ថយជាស្វ័យប្រវត្តិនៅពេលដែលប្រទេសមួយអាចក្លាយខ្លួនជាប្រទេសដែលមានចំណូលមធ្យម។ ដូច្នេះ មានហេតុផលគ្រប់គ្រាន់ដែលបញ្ជាក់ថា កម្ពុជាមិនមែនជាគោលដៅសំខាន់ក្នុងការផ្តល់ជំនួយទៀតទេ តែនេះគឺជាពេលវេលាដែលកម្ពុជាត្រូវរៀនរស់ដោយខ្លួនឯង។
ដើម្បីរៀនរស់ដោយខ្លួនឯង ទី១ គឺចាំបាច់ត្រូវមានការតាំងចិត្តខ្ពស់ពីសំណាក់រដ្ឋាភិបាលនិងពីសំណាក់ពលរដ្ឋខ្មែរគ្រប់ៗគ្នា។ ការតាំងចិត្តខ្ពស់មានន័យថា ខ្មែរត្រូវតាំងខ្លួនជាមនុស្សរឹងមាំនិងរស់ដោយបាតដៃរបស់ខ្លួន តែមិនមែនធ្វើខ្លួនឲ្យគេអាណិតដើម្បីទទួលបានជំនួយនោះឡើយ។ បើទោះជាមានជំនួយក៏ជំនួយនោះធ្វើឡើងក្នុងន័យជួយជ្រោមជ្រែងឲ្យកម្ពុជាអភិវឌ្ឍន៍លឿនទៅមុខឆាប់រហ័សតែប៉ុណ្ណោះគឺមិនមែនជាជំនួយសម្រាប់គ្រាន់តែរស់នោះទេ។ ទី២ គឺរដ្ឋាភិបាលខ្មែរត្រូវតែរៀបចំប្រព័ន្ធដឹកនាំនិងគ្រប់គ្រងវិស័យនានារបស់ខ្លួនឲ្យមានតម្លាភាពនិងប្រសិទ្ធភាពបំផុតជាពិសេសគឺការលុបបំបាត់អំពើពុករលួយនេះតែម្តង។ ទន្ទឹមនឹងនោះ នយោបាយគាំពារជនក្រីក្រនិងការបែងចែកកំណើនសេដ្ឋកិច្ចប្រកបដោយសមធម៌គឺជាគន្លឹះសំខាន់មួយទៀតមិនអាចខ្វះបាន។
សូមកុំភ្លេចថា របាយការណ៍របស់ធនាគារពិភពលោកក៏បានបង្ហាញដែរថាប្រជាជនខ្មែរដែលទើបតែចាកផុតពីបន្ទាត់ភាពក្រីក្រពោលគឺអ្នកដែលរស់នៅមានចំណូលតិចជាង ២,៣០ ដុលា្លរក្នុងមួយថ្ងៃងាយនឹងរអិលធា្លក់ចូលក្នុងភាពក្រីក្រវិញណាស់។ ប្រសិនបើពួកគេបាត់បង់ចំណូលតែ ១២០០ រៀលក្នុងមួយថ្ងៃ មនុស្សប្រមាណជា៣លាននាក់នឹងធ្លាក់ចូលក្នុងភាពក្រីក្រវិញភ្លាម ហើយអត្រាភាពក្រីក្រនឹងកើនឡើងលើសពីមុនទៅទៀត។ នេះសបញ្ជាក់ថា អ្នកដែលរស់នៅក្បែរបន្ទាត់ភាពក្រីក្រកំពុងប្រឈមនឹងហានិភ័យខ្ពស់ដែលទាមទារឲ្យរដ្ឋយកចិត្តទុកដាក់ឲ្យបានខ្លាំងចំពោះពួកគេ។
សរុបមកវិញ អំណឹះតទៅ ការរៀនរស់ដោយខ្លួនឯងគឺជាវិញ្ញាសាតឹងតែងមួយដែលកម្ពុជាត្រូវឆ្លងកាត់។ លទ្ធផលយ៉ាងណានោះវាអាស្រ័យទាំងស្រុងទៅនឹងការតាំងចិត្តរបស់រដ្ឋាភិបាលក្នុងការរំដោះខ្លួនឲ្យចាកផុតពីអំពើពុករលួយនិងការរៀបចំប្រព័ន្ធដឹកនាំមួយដែលមានតម្លាភាព។ ប្រសិនបើមិនដូច្នោះទេ កម្ពុជានឹងនៅតែបន្តរស់ក្រោមក្តីអាណិតអាសូររបស់សហគមន៍អន្តរជាតិរយៈពេលយូរតទៅទៀត៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ