ជប៉ុនកំពុងប្រឈមមុខនឹងជម្ងឺប៉ះពាល់ផ្លូវចិត្តក្រោយគ្រោះមហន្តរាយ
ការខំទប់ចិត្តរក្សាភាពស្ងប់ស្ងៀមរបស់ប្រជាជនជប៉ុនដែលរួចផុតពី មរណភាពនៅក្នុងគ្រោះរញ្ជួយដីនិងរលកយក្ខស៊ូណាមីនៅក្នុង ប្រទេសកន្លងមកនេះ បានបំផុសនូវការកោតសរសើរយ៉ាងខ្លាំងពីសំណាក់សហគមន៍អន្តរជាតិ។ ប៉ុន្តែចំពោះចិត្តវិទូវិញ បានព្រមានប្រាប់ថា នៅពីក្រោយភាពស្ងាត់ស្ងៀមតែសំបកក្រៅរបស់ប្រជាជនទាំងនោះ ក៏អាចមានបង្កប់នូវជម្ងឺប៉ះពាល់ផ្លូវចិត្តឬការបាក់ស្បាត យ៉ាងក្រាស់ក្រែល ដែរ នៅ ក្នុង ចំណោម ប្រជាជន ជប៉ុនទាំងនោះ។
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖ កែប្រែថ្ងៃទី៖
សេចក្តីរាយការណ៍របស់ នុយ ប៊ែរណាដែត
គ្រោះមហន្តរាយរញ្ជួយដីនិងរលកយក្ខស៊ូណាមីដ៏សោកនាដកម្មបំផុត កាលពីថ្ងៃទី១១មីនា ដែលបានវាយប្រហារទៅលើភាគឦសានប្រទេសជប៉ុន បានបណ្តាលឲ្យមានមនុស្សស្លាប់ឬបាត់ខ្លួនចំនួនរហូតដល់ ២ ម៉ឺន៨០០០នាក់។
៥សប្តាហ៍ក្រោយមក ប្រជាជនជប៉ុនដែលភៀសខ្លួនចេញពីតំបន់រងគ្រោះមហន្តរាយចំនួនរាប់សិបពាន់នាក់ នៅតែបន្តរស់នៅលើទីកន្លែងដែលគេទទួលឲ្យស្នាក់អាស្រ័យនៅជាបណ្តោះអាសន្នដដែល ដូចជានៅតាមសាលារៀនជាដើម និងបានរួមរំលែកទីកន្លែងស្នាក់នៅ ជាមួយគ្នាតែ មួយប្រឡោះតូចៗប៉ុណ្ណោះ។
នៅក្នុង ស្ថានភាពរស់នៅលាយឡំច្របូកច្របល់គ្នានេះ ស្រី្តជប៉ុនម្នាក់ឈ្មោះ Kenichi Endoអាយុ៤៥ឆ្នាំ ដែលភៀសខ្លួនមកនៅក្នុងតំបន់ Onagawa ប៉ែកឦសានប្រទេសជប៉ុន បាននិយាយសារភាពទាំងក្តុកក្តួលចិត្តថា នាងគ្មាននៅសេសសល់អ្វីបន្តិចបន្តួចទេ ទាំងឪពុក ទាំងឆ្កែក៏ព្រមទាំងរថយន្តនិងធនធានរបស់នាងដែលខ្លួនបានសន្សំសំចៃទុកជាយូរឆ្នាំមកហើយ។ នាង មិនហ៊ានស្រែកទ្រហោយំនៅមុខសាធារណជនទេ ពីព្រោះបើនាងយំ ច្បាស់ជាអ្នករងគ្រោះដទៃទៀត ស្រែកយំដូចរូបនាងជាមិនខាន។ ដូច្នេះហើយ នាងត្រូវតែខាំមាត់ ទប់ចិត្ត និង អត់ធ្មត់យ៉ាងខ្លាំង។
ចំណែក យុជន Ken Hiraaki វិញ បានត្អូញត្អែរ ប្រាប់ថា អ្វីដែលខ្លួនប្រាថ្នាចង់បានតែមួយមុខគត់នោះ គឺកន្លែងរស់នៅមួយដែលនៅដាច់ពីគេឯង។ ពីព្រោះ នៅពេលយប់ គាត់ពុំអាចទទួលទានដំណេកបានទេ ដោយសារ តែ គាត់តែងតែឮសម្រែកមនុស្សថ្ងូរឥតដាច់ និងជួនកាលខ្លះ ទៀត គឺសម្រែករបស់គាត់តែម្តង ដែលបានធ្វើឲ្យអ្នកដេកនៅជិតខាងគាត់ ភ្ញាក់ពីដំណេកដែរ។
លោក Ritsuko Nishimae ចិត្តវិទូ និង ជាវេជ្ជបណ្ឌិតនៃអង្គការវេជ្ជបណ្ឌិតគ្មានព្រំដែន នៅតំបន់ Minamisanriku ដែលស្ថិតនៅចំកណ្តាលតំបន់រងគ្រោះមួយ បានសម្តែងការព្រួយបារម្ភខ្លាំងនិងបានព្រមានប្រាប់ជាមុនថា ប្រសិន បើប្រជាជនជប៉ុនដែលនៅសេសសល់ពីគ្រោះមហន្តរាយខាងលើនេះ ពុំបានទទួលការគាំទ្រ ខាងផ្លូវចិត្តឲ្យបានត្រឹមត្រូវទេនោះ ពួកគេ អាចនឹងមានកើតជម្ងឺ Stress ឬការព្រួយរកាំផ្លូវចិត្តជាប្រចាំ ជាមិនខានឡើយបន្ទាប់ពី ការភ័យបាក់ស្បាតរួចមក។
ជាយូរយារមកហើយ ប្រទេសជប៉ុន ពុំបានយកចិត្តទុកដាក់អ្វីទេ ទៅលើការព្យាបាលជម្ងឺព្រួយរកាំចិត្តជាប្រចាំនេះ គឺទើបតែមកទល់ទសវត្សរ៍ឆ្នាំ ២០០០ ទើបជម្ងឺប្រភេទនេះត្រូវបានគេចាប់ផ្តើមធ្វើការព្យាបាលនៅតាមទីក្រុងធំៗ។ ហើយមួយឆ្នាំៗ ប្រជាជនជប៉ុន ដែលមានជម្ងឺធ្លាក់ទឹកចិត្ត និងដែលបានមកទទួលការព្យាបាល មានចំនួន រហូតដល់ ៩០ ម៉ឺននាក់ ជម្ងឺដែលប្រជាជនជប៉ុនហៅឈ្មោះ ទាំងអៀនខ្មាសថាជាជម្ងឺ បេះដូង៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ