គណបក្ស «រាជានិយម» ក្នុងដំណើរដ៏លំបាកចេញពីភាពខ្ទេចខ្ទាំ
ក្រោយការបែកបាក់ដ៏ខ្ទេចខ្ទាំដែលធ្វើឲ្យគណបក្សរាជានិយមស្ទើរតែបាត់ស្រមោលពីឆាកនយោបាយខ្មែរនោះមក ឥឡូវនេះគណបក្សហ៊្វុនស៊ិនប៉ិច និងគណក្សជាតិនិយមដែលជាបំណែកសេសសល់ពីការបែកបាក់កំពុងបោះដៃរកគ្នាដើម្បីស្រោចស្រង់ប្រជាប្រិយភាពរបស់ខ្លួនឡើងវិញ។ ក៏ដូចជាគណបក្សសម រង្ស៊ី និងគណបក្សសិទ្ធិមនុស្សដែរ បទពិសោធន៍នៃការបែកបាក់ គឺទទួលបានលទ្ធផលចាញ់។ ប៉ុន្តែ ការប៉ុនប៉ងរួបរួមគ្នាឡើងវិញ មិនមែនជាការងាយស្រួលឡើយ។
ចុះផ្សាយនៅថ្ងៃ៖
ក្នុងខណៈដែលទឹកកំពុងចូលច្រមុះរៀងៗខ្លួនៗ គណបក្សហ៊្វុនស៊ិនប៉ិច និងគណបក្សជាតិនិយមដែលជាអតីតបងប្អូគូសត្រូវដ៏ជូរចត់នឹងគ្នានោះ កំពុងបោះដៃដង្ហើយរកគ្នាដើម្បីស្រោចស្រង់ស្ថានការណ៍។
គណបក្សទាំងពីរដែលមានមេដឹកនាំចេញពីប្រភពតែមួយ ពិតជាបានទទួលមេរៀនគ្រប់គ្រាន់ពីការបែកបាក់។ ការបែកបាក់ដែលធ្វើឲ្យគណបក្សរាជានិយមខ្ទាតចេញពីភាពនាំមុខគេមក ជាគណបក្សតូចតាចមួយដែលតោងកន្ទុយគេស្ទើរតែមិនជាប់។ បទពិសោធន៍ដ៏ជូចត់នេះបានធ្វើឲ្យគណបក្សទាំងពីរភ្ញាក់រលឹក ហើយស្រែកថា មានតែការរួមគ្នាទេដែលអាចស្តាស្ថានការណ៍របស់ខ្លួនឡើងវិញបានខ្លះ។
តាមពិតពាក្យថា «រួបរួមគ្នា»ក្នុងចំណោមបក្សនយោបាយតូចៗដែលមានសំលេងតិចតួចក្នុងរដ្ឋសភាមិនមែនជារឿងថ្មីថ្មោងនោះឡើយតែពាក្យនេះគេធ្លាប់បានលឺស្ទើរតែស៊ាំត្រចៀកអស់ទៅហើយ ក្នុងរយៈពេលជាងពីរទសវត្សរ៍ចុងក្រោយនេះ ជាពិសេស នៅក្រោយពេលបោះឆ្នោតម្តងៗដែលលទ្ធផលបញ្ជាក់ថា ការបែកបាក់ គឺមានន័យស្មើនឹងចាញ់។ ករណីគណបក្សហ៊ុនស៊ិនប៉ិចដែលក្លាយពីគណបក្សឈានមុខគេ (៥៨កៅអី កាលពីឆ្នាំ១៩៩៣)មកជាគណបក្សដែលនៅសល់តែ ២កៅអីប៉ុណ្ណោះ នាពេលបច្ចុប្បន្ន គឺជាមេរៀនប្រវត្តិសាស្រ្តមួយសម្រាប់ឆាកនយោបាយប្រទេសកម្ពុជា។
ស្ថានភាពនេះបានធ្វើឲ្យមេដឹកនាំគណបក្សហ៊្វុនស៊ិនប៉ិច និងគណបក្សជាតិនិយមដែលចេញពីប្រភពតែមួយភ្ញាក់ព្រើតពីសុបិន្ត ហើយបានមើលឃើញការរួបរួមជាផ្លូវចុងក្រោយតែមួយគត់សម្រាប់ពួកគេក្នុងការសាកល្បងស្តាប្រជាប្រិយភាពរបស់ខ្លួនឡើងវិញ។ ប៉ុន្តែ ពាក្យថា «រួបរួម»អាចងាយនឹងនិយាយ ហើយក៏ជាពាក្យមានខ្លឹមសារដ៏សំខាន់មួយ តែវាមិនមែនងាយស្រួលនឹងធ្វើនោះឡើយ។
មិនមែនតែគណបក្សរាជានិយមទាំងពីរនោះទេដែលពិបាក ប៉ុន្តែ គណបក្សប្រឆាំងក្នុងរដ្ឋសភា គឺគណបក្សសម រង្ស៊ី និងគណបក្សសិទ្ធិមនុស្សក៏មានស្ថានភាពមិនខុសគ្នាដែរ។ តើអ្នកណាត្រូវចូលជាមួយអ្នកណា? តើអ្នកណាត្រូវឱនលំទោនទៅរកអ្នកណា? បើម្នាក់ៗសុទ្ធតែខ្លាំងរៀងៗខ្លួន។ នេះ គឺជាចំណោទបញ្ហាដែលកើតឡើងពីអំនួតគ្មានព្រំដែន និងជាអំនួតក្រោមឥទ្ធិពលនៃ«មោហ៍បាំងជញ្ជាំងបិទ»របស់អ្នកនយោបាយខ្មែរ។
ជាក់ស្តែង គណបក្សរាជានិយមទាំងពីរដែលទោះបីជាម្នាក់ៗ នៅសល់តែពីរកៅអី ក៏ដោយ ក៏គណបក្សនីមួយៗនៅតែប្រកាន់ជំហរខ្លាំងតែរៀងៗខ្លួន ដោយចង់ឲ្យភាគីម្ខាងទៀតមកចុះចូលជាមួយខ្លួន។ ស្ថានភាពដូចគ្នានេះឯងដែលធ្វើឲ្យការប៉ុនប៉ងរួបរួមគ្នានៃគណបក្សសម រង្ស៊ី និងគណបក្សសិទ្ធិមនុស្សទទួលបរាជ័យ រហូតមកទល់នឹងបច្ចុប្បន្ន។
សរុបមកវិញ ការរួបរួមគ្នារវាងគណបក្សតូចៗដែលនៅក្រៅរដ្ឋាភិបាល (និយាយជារួម) និងការរួបរួមគ្នារវាងគណបក្សជាតិនិយម និងហ៊្វុនស៊ិនប៉ិច (និយាយដោយឡែក) នៅតែមានគុណតម្លៃដ៏វិសេសសម្រាប់តុល្យភាពនយោបាយក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។ ក្នុងន័យនេះ វាមិនទាន់ហួសពេលឡើយ បើទោះបីជា វាយឺតពេលបន្តិចក៏ដោយ។ ជាការពិត បើទោះបីជា គេពិបាកនឹងសង្ឃឹមថា ប្រជាប្រិយភាពរបស់គណបក្សរាជានិយមអាចឡើងដល់កម្រិតឆ្នាំ១៩៩៣វិញក៏ដោយ ក៏យ៉ាងហោចណាស់ ការរួបរួមគ្នារវាងគណបក្សទាំងពីរអាចប្រែក្លាយប្រជាប្រិយភាពពីសញ្ញាលេខដកមកជាសញ្ញាលេខបូកវិញបានដែរ។
ម្យ៉ាងទៀត អ្នកដឹកនាំគណបក្សទាំងពីរនេះគួរយល់ថា ប្រទេសកម្ពុជាកំពុងប្រកាន់យករបបរាជានិយមអាស្រ័យធម្មនុញ្ញ ដូច្នេះការស្រុតចុះដល់បាដាលនៃប្រជាប្រិយភាពរបស់គណបក្ស«រាជានិយម» គឺពិតជាមិនមែនជារឿងសាមញ្ញពេកនោះឡើយ។ អ៊ិចឹងហើយ ការភ្ញាក់រលឹក ហើយខិតខំដើរចេញពីភាពខ្ទេចខ្ទាំ តាមរយៈការបង្រួបបង្រួម គឺជាជម្រើសតែមួយគត់ដែលអ្នកតាំងខ្លួនថា «រាជានិយម»ត្រូវតែដើរ បើមិនដូច្នេះទេ ពួកគេនឹងទទួលខុសត្រូវចំពោះមុខប្រវត្តិសាស្រ្តក្នុងឋានៈជាអ្នកសម្លាប់គណបក្សរាជានិយម៕
ព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានព្រឹត្តិបត្រព័ត៌មានប្រចាំថ្ងៃនឹងអាចឲ្យលោកអ្នកទទួលបាននូវព័ត៌មានសំខាន់ៗប្រចាំថ្ងៃក្នុងអ៊ីមែលរបស់លោកអ្នកផ្ទាល់៖
ចុះឈ្មោះ